Ի գիտություն ԿԳ նախարարի. ուսուցիչներին պարտադրում են վիճակախաղի տոմսեր գնել
ՀասարակությունOrer.am-ի խմբագրություն դիմած մի խումբ ուսուցիչներ տեղեկացրեցին, որ այս օրերին Երևանի դպրոցներում իրենց ստիպում են «Արցախի ազգային վիճակախաղի» տոմս գնել: Տոմսի արժեքը 2000 դրամ է, որը խաղարկվելու է 2016թ. դեկտեմբերի 28-ին:
Վիճակախաղի պարտադիր վաճառքի դրդապատճառն Արցախին օգնելն է, սակայն ուսուցիչներն ասում էին, որ իրենք ինքնակամ արդեն մասնակցել են նմանատիպ այլ ակցիաների, իսկ պարտադրանքի ուժով վիճակախաղի տոմս գնելուն չնայած դեմ են, բայց ստիպված գնել են:
«Բոլոր ուսուցիչներն էլ ստիպված գնեցին տոմսերը, սակայն այդպես էլ հասկանալի չէր, թե դա ում նախաձեռնությունն էր: Գիտեք, դպրոցներում այնպիսի մթնոլորտ է տիրում, որ ավելորդ հարց տալը կարող է ճակատագրական լինել ցանկացած ուսուցչի համար»,- ասում էին նրանք:
Ուսուցիչների ահազանգի հետքերով մենք զանգահարեցինք ԿԳՆ «թեժ գծին»՝ պարզելու՝ նախարարությունը ուսուցիչներից նման ահազանգ ստացե՞լ է, թե՞ ոչ:
ԿԳՆ հասարակայնության հետ կապերի և տեղեկատվության բաժնի պետ Արթուր Բաղդասարյանն Orer.am-ի հարցմանն ի պատասխան ասաց, որ մինչ այս պահը նախարարության «թեժ գիծը» որևէ ուսուցչից նման ահազանգ չի ստացել: Մեր ահազանգը, սակայն, որպես «թեժ գծին» ուղղված բողոք արձանագրվեց Orer.am-ի անունից:
Ա. Բաղդասարյանը վստահեցրեց, որ հետամուտ կլինեն հարցի ուսումնասիրմանը և իրենց հերթին կդիմեն նաև Երևանի քաղաքապետարանի հանրակրթության վարչությանը, քանի որ մայրաքաղաքի հիմնական դպրոցները գտնվում են նրանց ենթակայության տակ:
Հույս ունենք, որ մեր ահազանգի հետքերով կատարված ուսումնասիրությունների արդյունքում բավական տեղեկություններ կստանան պետական կառույցները, ինչը գուցե նաև նոր մտորումների պատճառ հանդիսանա: Սակայն, ամենկարևոր հարցը, որի պատասխանը պետք է, որ կարողանան տալ ոլորտի պատասխանատուները, այն է, թե ինչպես է պատահում, որ ինչ-որ ձեռներեցներ օգտագործելով Արցախին առնչվող նուրբ և զգայուն հարցը, փորձում են նման ձևով «բիզնես-ծրագիր» իրականացնել պետական կրթական հաստատությունում:
Իսկ այն, որ դպրոցներում տիրող բարոյահոգեբանական վիճակը գնալով այնքան անտանելի է դարձել, որ ուսուցիչները վախենում են սեփական բողոքը բաց տեքստով հասցեատիրոջը հասցնել, վկայում է այն մասին, որ հանրակրթական հաստատությունները շարունակում են փակ և կոռումպացված կառույցներ մնալ, որի մասին, ցավոք, բոլորը գիտեն, բայց, չգիտես ինչու, շարունակում են մեծահոգաբար լռել:
Եվ այս մթնոլորտում մեծացող երեխան, որի աչքի առջև խեղաթյուրվում է ոչ միայն իրականությունը, այլև «ազգային արժեք» ասվածը, կկարողանա՞ արդյոք վաղը պայքարել նույն այդ համակարգում առկա այս և նման շատ ուրիշ արատավոր երևույթների դեմ:
Հետաքրքիր է նաև, թե վախվորած ու «ճորտացած» ուսուցիչները կարո՞ղ են արդյոք ազատության գաղափարներ սերմանել իրենց աշակերտների մեջ, եթե իրենք այսօր չեն կարողանում պայքարել սեփական իրավունքների համար:
Արմինե Գրիգորյան