Հայաստանում, փաստորեն, կանանց իրավունքներն ամբողջությամբ պաշտպանված են, բոլոր հարցերն այդ ոլորտում լուծված են, և դրանով զբաղվող ՀԿ-ների համար անելիք այլևս չկա, ուստի ստացվում է, որ նրանք ոչինչ չանելու համար անիմստ գրանտներ են ստանում և ծախսում. սա ոչ թե ես եմ ասում, այլ ասացին հենց կանանց իրավունքների պաշտպանությամբ իբրև թե զբաղվողները` կազմակերպելով իրենց ակցիան:
Այսինքն` նրանք այն աստիճանի են պարապուրդի մատնված, որ տխրությունը փարատելու համար ինչ-որ կարտոֆիլներով ակցիաներ են կազմակերպում, ինչի՞ համար... ինչ է թե գյուղնախարարը կատակեց:
Կարևոր էլ չէ՝ հաջող էր կատակը, թե անհաջող: Երկու դեպքում էլ կարելի էր կատակը թողնել կատակ ու անցնել առաջ: Բայց ոչ, մեր, այսպես կոչված, «քաղաքացիներն» անպայման ամեն կատակի մեջ պետք է տեսնեն մարդու իրավունքների ոտնահարում և «քաղաքացիներով» ակցիա կազմակերպեն: Բայց չգիտես ինչու տարօրինակ զուգատիպությամբ այդ «քաղաքացիների» մեջ էին նաև «Կանանց ռեսուրսային կենտրոնի» ներկայացուցիչները:
Բայց անլուրջը ոչ այնքան այդ անդուր ակցիան էր, որքան գյուղնախարարի մոտեցումը դրան: Սերգո Կարապետյանն այնքան կարևորություն տվեց զավեշտի հասնող այդ միջոցառմանը, որ բողոքողներին նույնիսկ հրավիրեց իր մոտ և ներողություն խնդրեց: Հիմա նույն հարցը կարելի է նախարարին էլ տալ. ի՞նչ է, գյուղնախարարը ավելի կարևոր գործեր չունե՞ր, քան գենդերային հարցերով զբաղվողներին ընդունելը և նրանցից ներողություն հայցելը:Ներողությունն ինչի՞ համար էր, ընդամենը մի կատակի՞, որտեղ վիրավորելու միտում էլ չի եղել:
Չէ, Հայաստանում ակնհայտորեն ամեն ինչ սխալ են հասկանում, ասել են, որ ազատություն, ազատ խոսելու, բողոքելու իրավունք կա, պաշտոնյաներն էլ պետք է հանդուրժող լինեն, բայց հանդուրժողականությունն իրականում մեկ բան է, իսկ անողնաշար լինելը՝ մեկ այլ բան:
Կարեն Վարդանյան