Հարցեր, որոնք չունեն պատասխաններ,կամ որոնց պատասխանները վաղն են գալու. «Փաստ»
Society
«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Փոխզիջո՞ւմ: Բա փոխը ո՞րն է, ու՞ր է փոխը… Ավելի շուտ՝ կապիտուլ յացիա՝ թելադրված թուրքի կողմից: Ընթերցեք, վերընթերցեք ստորագրված «փաստաթուղթը»: Որտե՞ղ է թուրքական կողմի զիջումը: Արդյոք այնտե՞ղ, որտեղ իրականացվում է թուրք – ադրբեջանական մեկդարյա երազանքը. մենք, մե՛նք ենք ապահովելու Անկարա – Բաքու ցամաքային կապը: Թող մեկն ինձ բացատրի՝ ի՞նչ կապ ունի Նախիջևան – Բաքուն Արցախի հետ: Ինչո՞ւ են բոլորը համոզված պնդում, թե պատերազմն ավարտվեց. չէ՞ որ 1994 – ին մեզ կանգնեցրեց նույն Ռուսաստանը և չհայտարարվեց, թե պատերազմն ավարտվեց: Վերջին մեկ ամսվա ընթացքում սա չորրորդ հրադադարի որոշումն էր: Պահպանվե՞լ են արդյոք նախորդ երեք հրադադարների որոշումները, և ո՞վ էր չպահպանողը…
Արդյո՞ք Պուտինը քեն քշեց Նիկոլին, որ թավիշը պրոռուսական չէր, թեպետ վարչապետ Նիկոլը, ի տարբերություն պատգամավոր Նիկոլի, իր բերանով ոչ մի հակառուսական արտահայտություն չէր արել: Բայց դա անում էին իր սատելիտները, իր շրջակա սորոսականները: Ինչո՞ւ ժողովրդի հետ չքննարկվեց համաձայնագիրը, թեև «թավիշի» ժամանակ հայտարարվել և միանշանակ խոստացվել էր, որ առանց Հայաստանի և Արցախի ժողովրդի հետ խորհրդակցելու ոչ մի որոշում չի ընդունվի: Ինչո՞ւ Արցախը չդարձավ բանակցային կողմ, ինչպես խոստացվել էր: Ինչո՞ւ Թուրքիան ու Ադրբեջանը ստեղծեցին տանդեմ, իսկ մեր տան դեմը դատարկ մնաց: Ինչո՞ւ որևէ խոսք չկա Արցախի՝ թեկուզ ապագայում ստանալիք կարգավիճակի մասին, ու Ալիևը, ելույթ ունենալով իր մասսայի առաջ, ասում է.
«… Փաշինյան, ստատուս չկա…» ու քահ – քահ ծիծաղում է իմ երկրի, իմ պետության ղեկավարի վրա… Ի վերջո, ինչո՞ւ տվեցինք այսքան իմաստավորված զոհ, եթե վերջում մենք ապրելու էինք այսքան անիմաստ… Եթե սա լավագույն լուծումն էր, ապա հետաքրքիր է, վատագույնը ո՞րն է. թուրքի գրած համաձայնագրի տակ ստորագրել ենք անվերապահ, առանց առարկության, առանց կարգավիճակ, առանց փոխ – ի… սա միակողմանի կապիտուլ յացիա է: Ինչպե՞ս եք համարձակվում արդարացման բառեր բարբաջել, ինչպե՞ս եք նայում զոհերի մայրերի աչքերին, 1990 – 94թթ., 2016թ., 2020 թվականի ու, ընդհանրապես, 19902020 թվականների զոհերի և այս ընթացքում սահմանին ամենօրյա ռեժիմով թշնամու կրակոցներից զոհվածների մայրերի ու … հայրերի աչքերին: Այն հայրերի, որ կոչ արեցին իրենց զոհված զավակի համար ծաղիկ ու ծաղկեպսակ չբերել, այլ այդ գումարը փոխանցել հիմնադրամին ( ի դեպ, լումա առ լումա պետք է հաշվետվություն տաք, թե ինչի՞ վրա են ծախսվել կամ ինչո՞ւ չեն ծախսվել նպատակային գումարները ), որ իրենց մեքենան նվիրեցին բանակին, որ որդու աճյունը հողին չհանձնած, զենք վերցրեցին, մեկնեցին ճակատ, որ զույգ – զույգ որդիներ դրեցին հայրենիքի զոհասեղանին…
Ինչո՞ւ եք թուրքին նվիրում Թադևոս առաքյալի աշակերտ Դադիի անունը կրող մեր հիասքանչ տաճարը՝ Դադիվանքը, մեր հինավուրց Տիգրանակերտը, Գրիգոր Լուսավորչի թոռ Գրիգորիսի գերեզմանը՝ Ամարասով… Ես գիտակցում եմ, թե ինչու է Էրդողանը շնորհավորում իր քիրվային, բայց չեմ հասկանում, թե ինչո՞ւ են մեր ղեկավար անձինք՝ թե՛ Հայաստանում, թե՛ Արցախում, օրհասական պահին ազգին դիմելիս ժպտում: Ես շատ բան չեմ հասկանում. օրինակ՝ ինչո՞ւ են այսպիսի էնտուզիազմով պաշտպանում կնաբարո տղամարդկանց, տղամարդ կանանց, ստորագրում ինչ–որ անհասկանալի անունով համաձայնագրեր, որոնք կազմվում են ոչ այլուր, քան ստամբուլներում, դասագրքերը վերախմբագրում, դիմակները գովազդում երկրի ղեկավարի մակարդակով, երկիրը փորձում ղեկավարել ֆեյսբուքով, չենք ֆինանսավորում մանկական մամուլը, բայց սեռափոխվածի մասին ֆիլմը հովանավորվում է ամենաբարձր մակարդակով՝ տրամադրելով տասնյակ միլիոն դրամ…
Այս շարքը երկար է, շատ երկար: Եվ, վերջապես, ես չեմ հասկանում, թե ինչպե՞ս է լինում, որ Քրիստոսի հետ շփված և առաջինը քրիստոնեությունն ընդունած ազգը այսքան անհավատ է մնացել, մեղքի մեջ թաթախված: Թեպետ, վերջին մեկուկես ամսում ազգովի աղոթեցինք այնքան, որքան նախկինում աղոթում էինք մեկ տարում, սակայն այնքան, որքան պետք է աղոթեինք մեկ շաբաթում: Ես չեմ հասկանում, շատ բաներ չեմ հասկանում: Թեպետ... Գուցե և հասկանում եմ, հիմա եմ հասկանում: Աստված պահապան մեր ազգին:
ՀԱՐՈՒԹ ՀԱԴՐՈՒԹՑԻ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
