Ծայրահեղությունից ծայրահեղություն ընկնելով կորցնում ենք կարևորը
Society
Երկար տարիներ հայոց բանակի խնդիրների մասին բարձրաձայն խոսելը ոչ միայն արգելված թեմա էր, այլև համարվում էր դավաճանության հավասար երևույթ: Արդյունքում՝ այդ փակ կառույցը վերածվեց անառիկ մի ամրոցի, որի պատերից ներս կատարվող իրադարձությունների մասին հասարակությունը կա՛մ տեղյակ չէր, կա՛մ ստիպված էր լռել:
Արցախի դեմ սանձազերծված ադրբեջանա-թուրքական ահաբեկչական 44-օրյա պատերազմից հետո հայոց բանակում առկա խնդիրների թեման դարձել է հասարակության լայն շերտերի քննարկման առարկան: Եվ, ուշագրավ է, որ դրանով, առանց վարանելու, զբաղվում են նաև ՊՆ նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաները, խոսելով անագամ այնպիսի թեմաներից, որոնք մեծ հաշվով պետական գաղտնիք են և հրապարակման ենթակա չեն:
Այսինքն՝ պատերազմը չեղարկեց բոլոր տաբուները, որոնք մինչ այդ դրված էին պաշտպանության գերատեսչության, նախկին ու ներկա սպայկան կազմի ու հասարակության առջև: Հիմա ոչ միայն մեր, այլև ողջ աշխարհի հասարակությունը գիտի, թե այդ փակ կառույցը երկար տարիներ որքանո՞վ է արդյունավետ գործել և կարողացե՞լ է արդյոք պատրաստվել ժամանակից մարտահրավերներին դիմակայելու համար:
Նման իրավիճակի առջև գուցե չկանգնեինք, եթե 2016-ի ապրիլյան պատերազմի պատճառահետանքային կապը ժամանակին պատշաճ վերլուծվեր և համապատասխան հետևություններ արվեր: Սակայն, ինչպես պարզ դարձավ 44-օրյա պատերազմից հետո, նույնիսկ ապրիլյանի դեպքերից հետո պատշաճ հետևություններ չէր արվել և բանակը շարունակել էր գոյատևել 25 տարի շրջանառության մեջ դրված միֆերի պայմաններում, անտեսելով և նաօր-օրի ահանգնացող մարտահրավերներն ու մոտեցող պատերազմի վտանգները:
Նման դեպքերում ասում են՝ ճաշից հետո մանանեխ մատուցելու կարիք չկա, բայց մեկ բան հստակ է՝ պատերազմի հետևանքներն արագ չեզոքացնելու, մեջքն ուղղելու և առաջ շարժվելու համար, որքան էլ անցանկալի ու ցավոտ լինի, այնուամենայնիվ հարկավոր է բանակի խնդիրները ոչ թե հատվածային վերլուծության ենթարկել, այլև՝ բաց խոսել բոլոր ժամանակների այն բացթողումների մասին, որոնց արդյունքում հայ զինվորը ստիպված եղավ իր կյանքով հատուցել: Մեկ բան հստակ է՝ հայկական բանկը ևս ինքնամաքրվելու կարիք ունի, որից հետո միայն հնարավոր կլինի ոչ միայն խոսել ուժի տեսանկյունից, այլև՝ պետության հիմնասյուն հանդիսացող կառույցի անպարտելիության մասին:
