Չարից անդին
AnalysisՕրեցօր ավելի հստակ է դառնում, որ հանրային օրակարգի առաջնային հարցը դարձյալ ձևավորվում է Արցախի շուրջ։ Թեման առանցքային է, քանի որ ՀՀ ներքին և արտաքին օրակարգերի առանցքը հենց Արցախն է։ Ինչքան էլ ՀՀ իշխանությունները փորձեն տարբեր ձևախեղումներով արհեստականորեն շեղել հանրային ուշադրությունը, միևնույնն է այն մնում է նույնը, քանի որ իրավիճակը բարդագույններից է։
Նախօրեին տեղեկատվական հոսքերի հիմնական խոսույթը կապված էր Նիկոլ Փաշինյանի խորհրդարանական ելույթի հետ։ Պետք է նշել, որ այդ ելույթը բազմաթիվ ականներ էր պարունակում Հայաստանի ու Արցախի, և զարմանալիորեն, սեփական իշխանության համար։ Նա լեզվական ձեռնածություններով ու իրեն բնորոշ մանիպուլյացիաներով, գիտակցված կամ ոչ այնքան, երեկ ներկայացրել է իր հրաժարականի հիմքերը՝ առանց հրաժարականի մասին հայտարարության։ Չնայած Նիկոլ Փաշինյանի կողմից «մեղք», «մեղադրանք», «մեղավորություն», «դավաճանություն» հասկացությունների սեփական մեկնաբանությանը, այդուհանդերձ երեկ նա, փաստացի, խոստովանեց ոչ միայն սեփական մեղքն ու մեղավորությունը, այլ նաև ի լուր աշխարհի հայտարարել է, որ Հայաստանը ղեկավարելու իր ամեն մի օրը սպառնալիք է պետության ու հասարակության համար։
Եթե փորձենք բացել Փաշինյանի երեկվա ծավալուն մանիպուլյացիան այն կարելի է ձևակերպել հետևյալ կերպ՝ «44-օրյա պատերազմի զոհերի թիվն այսօրվա դրությամբ 3825 է, կարող էինք կանխել պատերազմը, բայց կունենայինք նույն այս վիճակը, իհարկե, առանց զոհերի»,- սա են Նիկոլ Փաշինյանի երեկվա ելույթի առանցքային կետերը։ Նիկոլն ամեն կերպ փորձում էր 3825 մարդու մահվան մեղքից մաքրվելու փորձ անել։ «Ես ի սկզբանե ընդունել եմ իմ մեղքն ու պատասխանատվությունը թե՛ պատերազմի, և թե՛ պարտության համար: Բայց չեմ ընդունել ու չեմ ընդունում այն մեղադրանքները, որ ինձ հասցեագրում են ընդդիմադիրները 2020թ. նոյեմբերի 9-ից հետո՝ մեղադրելով հողեր հանձնելու և այդպիսով՝ նաև դավաճանության մեջ»,- այսպես է նա փորձում ներկայացնել իր բառախաղերը՝ իր մեղքը համարելով ոչ թե հողեր հանձնելը, այլ հողեր չհանձնելը:
Չքննարկենք այն, որ Նիկոլն ու իր թիմակիցները տարբեր ժամանակներում զոհերի տարբեր թվեր են ներկայացրել և մինչ օրս պաշտոնապես չեն հրապարակել զոհերի անվանացանկը, դրան զուգահեռ չմոռանանք, թե մոտ մեկ տարի առաջ ինչպես էր նա խոսում ԱԺ ամբիոնից զոհերի թվի մասին. «Զոհերի թիվը կլինի 4 հազարի կարգի՝ պլյուս-մինուս 50»: Թող ինձ ներեն մեր սգավոր ծնողները, բայց ապիկար հակապետականն այնպիսի ձևակերպում է տալիս, ասես խոսքը գնում է ինչ-որ ապրանքի գնի մասին։
Եթե անկեղծ ասեմ, Փաշինյանի երեկվա ելույթում կային բազմաթիվ դրվագներ, որոնք իրավական պետության պարագայում պետք է արժանանան ոչ միայն քաղաքական ու բարոյական, այլ նաև քրեաիրավական գնահատականի։ Բայց մինչև նման պետություն ունենալը, պետք է արձանագրել, որ Նիկոլ Փաշինյանը, անկախ իր մեղմասացություններից ու լեզվական մանիպուլյացիաներից, հայտարարում է՝ ինքը կատարել է սխալ, որն ավելին է, քան դավաճանությունը, և ինքը կարող էր կանխել պատերազմը, որ կունենար նույն ելքը, սակայն, «իհարկե, առանց զոհերի»։
Հարգելի՛ հպարտ ու շարքային քաղաքացիներ, հերթական անգամ իմացեք, թե ում եք տվել ձեր քվեն, և ինչ անհայրենիքների կողմից է կառավարվում այսօր մեր երկիրը։ Անհերքելի փաստ է այն, որ Հայաստանը ղեկավարում է մարդ, որը դավաճանությունից ավելի մեծ սխալ է գործել, և որը կարող էր առնվազն 3825 (իր հրապարակած տվյալներով) մարդու կյանք փրկող որոշում կայացնել, բայց չի արել։ Անձնային ու քաղաքական բարոյականության նվազագույն նշաձող ունեցող մարդն այս հայտարարությունից հետո պետք է մի վերջին անգամ ներողություն խնդրեր, հրապարակեր սեփական հրաժարականի տեքստը և սպասեր սեփական դատաստանին։ Բայց քանի որ Նիկոլ Փաշինյանը բարոյականության հետ ունի նույնքան աղերս, որքան Հայաստանը՝ իրավական պետության, նման բան տեղի չի ունեցել, ինչը նշանակում է, որ հերթական ամեն օր Հայաստանում կարող են արձանագրվել դավաճանությունից ավելի կշռող սխալներ և կայացվել որոշումներ, որոնք կարող են հազարավոր կյանքեր արժենալ։
Կարեն Սահակյան