Փնթի աշխատանք. «Փաստ»
Analysis«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Թուրքական Hurriyet-ի փոխանցմամբ, Թուրքիայի ԱԳ նախարար Մևլութ Չավուշօղլուն ասել է, որ հայերի հետ համաձայնություն կա հայ-թուրքական սահմանի ճշգրտման հարցով։ Նախարարը նաև հիշեցրել է, որ, օրինակ՝ Ադրբեջանի դեպքում Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև համատեղ հանձնաժողով ստեղծելու համաձայնություն է ձեռք բերվել։ Ի պատասխան ԶԼՄ-ների հարցման, Հայաստանի ԱԳՆ խոսնակ Վահան Հունանյանը Ֆեյսբուքի իր էջում մայիսի 2–ին տեղեկացրել է, որ Հայաստանի և Թուրքիայի միջև սահմանի վերասահմանագծման վերաբերյալ որևէ քննարկում կամ պայմանավորվածություն չկա, և որ նման հարց օրակարգում չկա։
Հաջորդ օրն էլ Ազգային ժողովի արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովի նախագահ Էդուարդ Աղաջանյանը, պատասխանելով հարցին, թե ի՞նչ էր նշանակում Թուրքիայի ԱԳ նախարար Մևլութ Չավուշօղլուի հայտարարությունը, պատասխանել է, որ նման ակնարկ եղել է, սակայն հայկական կողմը կտրականապես մերժել է այն։ Ըստ նրա, «այստեղ անելիք չկա, սահմանները ճշգրտվել են ԽՍՀՄ ժամանակ, և նոր քարտեզը նպատակահարմար չէ»։
Լավ, ընդունենք ի գիտություն օրենսդիր և գործադիր իշխանությունների ներկայացուցիչների տվյալ պարզաբանումները... ԲԱՅՑ... Այստեղ կարող է գործել մի հանրահայտ աստվածաշնչյան ճշմարտություն. «Աջ ձեռքը չգիտի, թե ինչ է անում ձախը»: Բանն այն է, որ, բացի Հայաստանի ԱԳՆ–ից և Ազգային ժողովից, գոյություն ունի ևս մեկ «կառույց»: Դա Հայաստան-Թուրքիա երկխոսության գործընթացում Հայաստանի հատուկ ներկայացուցիչ Ռուբեն Ռուբինյանն է, այսինքն՝ Փաշինյանի «հատուկ մարդը» այդ գործում, որին էլ հաստատապես նա զեկուցում է ամեն ինչ և գործում նրա ցուցումով: Թե չէ՝ ինչ-որ ԱԳՆ, հանձնաժողով, պատգամավորներ, ինչ- որ բյուրոկրատիա, ակնոցավոր գիտունիկներ... Բայց իրականում Հայաստանի իշխանության այս փնթի աշխատանքը չէ կարևորը:
Կա ավելի կարևոր բան: Անգամ «ոզնուն է պարզ», որ Թուրքիայի ԱԳՆ–ի ղեկավար Չավուշօղլուն հենց այնպես խոսքերը քամուն չի տալիս: Ուրեմն, փորձենք պարզել, թե ինչո՞ւ է Թուրքիային պետք ճշտել հայ–թուրքական սահմանը: Ներկայացնենք վարկածներ: Հենց սկզբից կարելի է հանել այն վարկածը, որ Թուրքիան կարող է սահմանների ճշտմամբ ինչ-որ տարածք տալ Հայաստանին (չէ մի չէ, փրթած մածուն), բայց հակառակը հնարավոր է, չնայած՝ քիչ հավանական: Օրինակ՝ նա կարող է պահանջել լայնացնել Նախիջևանը Թուրքիայի հետ կապող 8 կիլոմետրանոց միջանցքը ինչ-որ բանի փոխարեն: Հիմնական վարկածն այն է, որ Թուրքիան փորձում է կանխարգելել հետագայում Հայաստանի կողմից Արևմտյան Հայաստանի նկատմամբ տարածքային պահանջները, այսինքն՝ վավերացնել Կարսի պայմանագիրը: Սա, իհարկե, ամենահավանական վարկածն է, և դա ընդունելի չէ Հայաստանի համար: Իհարկե, Հայաստանը հիմա չի կարող և չի էլ փորձի տարածքային պահանջներ ներկայացնել Թուրքիային... ԲԱՅՑ... Ամեն ինչ հավերժ չէ այս կյանքում:
Ներկայիս անհանգիստ այս դարում հնարավոր են ֆորսմաժորային այնպիսի իրավիճակներ, որ հնարավոր է՝ Կարսն ու Սուրմալուն «կապույտ եզրաշերտով ափսեի վրա» մատուցվեն Հայաստանին: Եթե անգամ դա լինի, ինչը քիչ հավանական է, կլինի երկարաժամկետ հեռանկարում: Իսկ կարճաժամկետ հեռանկարում Թուրքիան Հայաստանից կարող է պահանջել փոփոխել Սահմանադրությունը և զինանշանը (խոսքը Արարատ լեռան մասին է): Հաջորդ վարկածը Ադրբեջանին ուղղված ուղերձն է՝ ավելի ազատ լինելու: Բանն այն է, որ, իհարկե, երկարաժամկետ հեռանկարում Թուրքիան նախատեսում է կլանել ամբողջ Ադրբեջանը՝ թուրանական նախագծի շրջանակներում: Բացի դա, սա ազդակ է Ռուսաստանին՝ «չեմ մտնում քո ազդեցության տարածք» (իհարկե, քանի դեռ միասին քույրիկ– ապերիկ են խաղում): Սա ազդակ է նաև ԵՄ– ին ու ԱՄՆ–ին՝ «պրոբլեմներ չունեմ Հայաստանի հետ»:
Սա ազդակ է ամբողջ աշխարհի երկրներին՝ «տեսեք՝ ինչքան խաղաղասեր եմ ես»: Ու ստացվում է այնպես, որ Հայաստանը չի էլ կարող հրաժարվել դրանից: Այսինքն, Թուրքիան իր այդ քայլով փորձում է գոհացնել բոլորին, անգամ Պապուա– Նոր Գվինեային, բացի... Հայաստանից: Իսկ Հայաստանից պահանջում է, ի վերջո, վավերացնել Կարսի պայմանագիրը, որն այդպես էլ, ի ուրախություն մեզ, 1921 թվականին չի վավերացվել Հայկական ԽՍՀ–ի կողմից ընդամենը նորաստեղծ ԽՍՀՄ–ի փնթի դիվանագիտական աշխատանքի պատճառով (բացի Թուրքիայից, պայմանագրի կողմեր են եղել Հայկական, Վրացական, Ադրբեջանական ԽՍՀ-ները, իսկ պայմանագիրը վավերացրել է միայն Ռուսական ՖԽՍՀ-ն, քանի որ համարել են այդ ԽՍՀ-ները ավելորդ կառույցներ): Ինչպիսի նմանություն մերօրյա փնթիների հետ...
ԿԱՄՈ ԽԱՉԻԿՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում