«Ցանկանում եմ հանդիսատեսի մեջ ափսոսանք արթնացնել, թույլ չտանք կործանվի այն լավագույնը, որ կա». «Փաստ»
Interview
«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Անահիտ Կարապետյանը սովորում է Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի դրամատիկական թատրոնի ռեժիսուրա բաժնում՝ երրորդ կուրսում: Մայիսի 26-ին Ուսանողական թատրոնում (Ամիրյան 26) տեղի կունենա նրա բեմադրած՝ «Տեսարան կամրջից» ներկայացման պրեմիերան՝ հիմնված Արթուր Միլլերի համանուն պիեսի վրա: Կուրսի ղեկավարը ՀՀ ժողովրդական արտիստ Հրաչյա Գասպարյանն է, բեմանկարիչը՝ Արեգ Միրիջանյանը, խորեոգրաֆը՝ Նաիրա Սեդրակյանը, գրաֆիկական դիզայնը կատարել է Արմինե Թանգյանը:
Դերասանական կազմում ընդգրկված են Անահիտ Խաչատրյանը, Մարատ Մարտիրոսյանը, Ելենա Կասիմյանը, Կարեն Անտոնյանը, Սմբատ Հովհաննիսյանը: Անահիտն ասում է՝ բեմադրության հիմքում իր ապրումներն են, զգացողությունները, ազատության մասին իր վերաբերմունքն ու կարծիքը: «Իրադարձությունները տեղի են ունենում 1950-ական թթ. հետպատերազմյան Ամերիկայում: Փորձել ենք պահպանել իրենց ժամանակաշրջանի ոճային առանձնահատկությունները՝ իհարկե, տալով մեր օրերի լուծումներ: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո կյանքն Ամերիկայում բավականին դժվար է եղել, միգրանտների մեծ հոսք:Ինչ-որ առումով ասոցացնում եմ մեր երկրի հետ՝ հետպատերազմյան ժամանակաշրջան է, մեր շուրջբոլորը բազում զբոսաշրջիկներ են և մի ժողովուրդ, որը փորձում է գոյատևել, ուղղակի ապրել՝ պաշտպանելով իր ընտանիքը: Մեր գլխավոր հերոսն էլ է փորձում, անկախ ամեն ինչից, պաշտպանել իր կնոջն ու աղջկան: Իրեն սխալ են հասկանում, չեն կարողանում ընդունել այն արգելքները, որոնք նա դնում է իր ընտանիքի առջև: Այն ազատությունը, որ ուզում են երիտասարդները, չեն հասկանում մեծերը: Բայց իրականում այդ ազատությունը տանում է ոչ թե հենց ազատություն փնտրողի կործանմանը, այլ նրա կործանմանը, ով չի համակերպվում ազատության հետ: Մարդիկ, որոնք կարծում են, թե բացարձակ ազատ են, հենց նրանք են ամենաանազատը, առաջին սահմանափակումն իրենք են դնում իրենց առաջ: Այս գործը, միտքը շատ այժմեական է»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է ներկայացման բեմադրող ռեժիսորը:
Ներկայացնելով սյուժեն՝ նշում է՝ բեմադրության կերպարը սիրահարվում է իր խորթ աղջկան, բայց կան օրենքներ, հասարակական կարծիք, ինչը թույլ չի տալիս նրան խոսել իր զգացմունքների մասին: «Նա հասկանում է, որ չի կարել ի: Այդ «ես»-ի սահմանափակումն էլ իրեն ինչ-որ տեղ տանում է այդ կործանմանը: Կան նաև երկու երիտասարդներ, որոնք դուրս են կեղտոտ հասարակությունից, իրենք լույս են: Անկախ ամեն ինչից՝ միշտ դրական են, նպատակներ ու երազանքներ ունեն, չեն խորտակվում ճահճի մեջ, բայց ներկայացման վերջում իրենք էլ մնում են ճահճի մեջ, որովհետև եթե ընդհանուր հասարակությունն այդպիսին է, որքան էլ ձգտես վերև, միևնույն է՝ ճահիճը կլանում է»,-նշում է մեր զրուցակիցը:
Անահիտը վստահ է, որ յուրաքանչյուր ոք, ով կդիտի ներկայացումը, այն կընկալի յուրովի: «Ցանկանում եմ հանդիսատեսի մեջ ափսոսանք արթնացնել, թույլ չտանք կործանվի այն լավագույնն ու դրականը, որ կա: Ներկայացումը շատ լուսավոր է սկսվում, սիրով լի, հանդիսատեսի աչքի առջև ամեն ինչ կործանվում է: Երբ հանդիսատեսը տեսնում է, որ լավն է քանդվում, նրա ներաշխարհը փոխվում է, բայց երբ տեսնում է, որ վատն է գնում դեպի կործանման, մտածում է՝ այդպես էլ պետք է լիներ: Ընտանիքը, որում այնքան ջերմություն, սեր և հոգատարություն կար, ցանկությունների, կրքի, իրար սխալ հասկանալու պատճառով կործանվում է: Հետպատերազմյան իրականության մեջ, որտեղ աշխատանք չկա, ուտելիք չկա, իրենք ավելի շատ կենցաղի մեջ են կործանվում: Ի դեպ, մենք էլ ենք այսօր կենցաղի մեջ կործանվում, որքան էլ փորձենք լույս տեսնել, դրականը տեսնել, մեր աչքի առաջ մարդիկ են կործանվում»,-զրույցը շարունակում է Անահիտը, իսկ ես աչքի եմ անցկացնում ներկայացման համար պատրաստված զգեստները, փորձասենյակը, որտեղ էլ որոշեցինք զրուցել:
Հարցնում եմ՝ իսկ ինչո՞ւ այս պիեսը:
«Շատ էին հարցնում՝ ինչի՞ մասին ես ցանկանում խոսել: Նշում էի՝ մարդկային ազատության, երիտասարդների ու իրենց ձգտումների մասին: Շատ տարբեր պիեսներ եմ ընթերցել: Երկար փնտրտուքից հետո ընտրությունս հենց այս գործի վրա կանգ առավ: Փորձել եմ համարձակ լինել ներկայացումը բեմադրելիս, որպեսզի այն իրականին մոտ լինի, նաև մեր կենցաղն եմ ներկայացրել: Հանդիսատեսն իրեն պետք է ներկայացման մի մասնիկը զգա, մտածի՝ ինքն ինչպես կվարվեր այս կամ այն իրավիճակում: Եթե հանդիսատեսի մոտ էմոցիաներ առաջանան, դա կլինի իմ հաղթանակը: Եթե նա ափսոսի, չցանկանա, որ իմ կերպարները մահանան կամ կործանվեն, դա կլինի իմ հաղթանակը: Որպես բեմադրիչ դա է իմ հիմնական խնդիրը: Իմ այս ներկայացման մեջ կոնկրետ լուծում չկա, հանդիսատեսն ինքը պետք է եզրակացություններ անի»,-հավելում է ներկայացման բեմադրող-ռեժիսորը:
Նպատակներ ունեն ներկայացումը «տանել» մարզեր: «Մարզային թատրոններում մեզ շատ ջերմ են ընդունում, տպավորություն է, որ ոչ թե ուղղակի հյուրախաղերի ես գնացել, այլ յուրային ես այդ թատրոններում: Բայց նշեմ, որ հանդիսատեսը շատ խստապահանջ է, իսկ դա ավելի պարտավորեցնող է»,-եզրափակում է Անահիտ Կարապետյանը:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
