32 տարվա դասերը․ Ավետիք Չալաբյանի տեսլականն ընդդեմ իրականության
Analysis
Երեկ լրացավ Հայաստանի Անկախության հռչակագրի 32-րդ ամյակը։ 32 տարին բավարար ժամկետ է վերաիմաստավորելու անցած ուղին, գնահատելու ձեռքբերումները, ինչպես նաև արժևորելու կորսվածը։
Անկախության հռչակագրի օրվա կապակցությամբ բազմաթիվ անձինք ուղերձներ են հղել, ներկայացրել են իրենց մոտեցումները։ Վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանն օրինակ հայտարարել է, թե կառավարությունն ամեն օր պայքարում է Հայաստանի Հանրապետության անկախության համար։
«ԱՐԱՐ» հիմնադրամի համահիմնադիր, հասարակական-քաղաքական գործիչ Ավետիք Չալաբյանը անազատության մեջ է, ինչը ևս մեր անկախության 32 տարիների բացթողումներից է։
Հայաստանը այդպես էլ չի ստեղծել ժողովրդավարական պետություն, որտեղ մարդկանց իրավունքները պաշտպանված լինեն ամբողջությամբ, իսկ քաղբանտարկյալներ չլինեն։ Չալաբյանը ուղերձ է հղել, նշել, թե Անկախության Հռչակագրի ընդունումից 32 տարի անց մենք ունենք անկախ պետություն, բայց, մյուս կողմից, նրա իրական ինքնիշխանությունը սահմանափակ է և շարունակում է կրճատվել։
Չալաբյանն ամիսներ առաջ բավական հետաքրքիր հոդվածների շարք էր հրապարակել, որտեղ ներկայացրել էր իր մոտեցումները հայահավաքի, արդիականացման, ռազմականացման, ազգային պակտի վերաբերյալ, և այդ նրա նշած տեսլականն էր, որ ապահովում է իրական ինքնիշխանություն ու անկախություն։
Առանց արդիականացման, առանց իսկական ռազմականացման, կրթության որակի բարձրացման, ազգային նոր գաղափարախոսության և աշխարհի բոլոր ծայրերում ապրող հայերի ներգրավվման անհնար է լինելու հասնել իսկական անկախության։ Ի վերջո Հայաստան պետությունը, Հայաստանի քաղաքացիները Անկախության հռչակագրից 32 տարի անց պետք է գիտակցեն, թե ինչի համար են իրենք պայքարում։
Վահե Պողոսյան
