«Կա՛մ թույլ ենք տալիս իշխանության մոլուցքով տառապողներին մնալ իշխանության և շարունակել կատարել իրենց պատվերները, կա՛մ ազատվում ենք այս չարիքից»․ «Փաստ»
Interview
«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Ռեժիսոր, մուլտիպլիկատոր Դավիթ Սահակյանցն ասում է՝ էյֆորիան, հասարակության՝ նոր, լավ և բարեկեցիկ կյանքի վերաբերյալ ակնկալիքները գրեթե իսպառ փլուզվեցին:
«Խոստովանենք, որ շատերն էին իրենց բարեկեցիկ ու անվտանգ ապրելը հենց այս իշխանության հետ կապում: Կարծում եմ՝ հիմա իրենց համար է ամենածանր պահը՝ պետք է խոստովանես ինքդ քեզ, որ խոստումներ են տրվել, հետո դրանք չեն իրականացել, ամեն ինչ սուտ է եղել: Ցանկացած մարդու համար է սարսափելի, երբ հավատում է ինչ-որ իդեալների, բայց երբ պահը գալիս է, ու ամեն ինչ քանդվում է, սարսափելի վիճակում է հայտնվում: Որոշ չափով հասկանում էի մարդկանց, բայց մինչև պատերազմը: 44-օրյա պատերազմից հետո չգիտակցել, թե ինչ է կատարվում մեզ հետ, ինձ համար անհասկանալի է, անգամ անընդունելի: Բայց, ամեն դեպքում, որպես հասարակություն, որպես ազգ ու ժողովուրդ՝ մեզ տրված շանսը դեռ պահպանվում է, և որքան շուտ բոլորս, ամեն մեկս մեր տեղում գիտակցենք և ուղղենք մեր սխալները, այդքան ավելի շատ հնարավորություն կունենանք գոնե մի բան փրկել և պահպանել մեր հայրենիքը»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Սահակյանցը:
Ընդգծում է՝ շուրջը նայելով տեսնում է, որ ամեն դեպքում ավելի շատ մարդկանց մեջ հստակ գիտակցում կա, թե ինչ է մեզ հետ կատարվում, ուղղակի բարդ է ինքդ քեզ խոստովանելը, բացի դա, հասարակության մեջ ժամանակի ընթացքում վախեր են սերմանվել:
«Վախ՝ նախկինների վերադարձի և բոլոր թեզերի հանդեպ, որոնց հիման վրա էլ իշխանության եկան նորերը: Նախկինները բազմաթիվ սխալներ են գործել, կարծում եմ՝ ամենամեծ սխալն այն էր, որ ժամանակին սրանց իշխանության գալու դեմը չառան: Հաշվի առնելով նախկինում արված բոլոր սխալները, ներկայիս իշխանությունները կրկնում են դրանք քառապատիկ ավելի՝ ամեն ինչ արվում է շատ ավելի դաժան ու գռեհիկ, շատ ավելի լկտի ու լպիրշ ձևով: Եռաբլուրում կարմիր բերետավորների պահվածքը որպես օրինակ, մարդիկ և հատկապես զոհվածների ծնողները երբեք նման վերաբերմունքի չեն արժանացել: Օգտվելով նրանից, որ հասարակությունն անհասկանալի հոգեվիճակում է, վերից վար, այսպես կոչված, գլխավոր հրամանատարից մինչև շարքային բերետավորը, թույլ են տալիս իրենց նման լկտի պահվածք»,-նշում է մեր զրուցակիցը:
Տարբեր ոլորտների փորձագետները, հասարակական ու քաղաքական գործիչները, քաղաքացիներն ասում են՝ ժամանակ չկա, պետք է արագ գործել և միևնույն ժամանակ առաջնորդի հարցն են բարձրացնում: Դավիթ Սահակյանցը համամիտ է այս կարծիքների հետ՝ մեկն իր վրա պետք է պատասխանատվություն վերցնի: «Կա թեզ, որ այն իշխանությունը կամ առաջնորդը, որ կգան, կամիկաձեի կարգավիճակում են լինելու: Դա էլ է մի հերոսություն, երբ պետք է փաստացի պատրաստ լինես զոհաբերել քեզ հանուն նրա, որ փրկվի մեր փոքրիկ երկիրը և կարողանանք այս պայմաններում վերակերտել, նորից կառուցել այն, հաշվի առնելով նախկինում թույլ տված բոլոր սխալները՝ իսկապես հզոր պետություն ու պետականություն ստեղծենք, բայց սա անելու համար մարդիկ իրենց վրա պետք է այդ ֆունկցիան վերցնեն»,-հավելում է ռեժիսորը:
Տպավորություն է, որ պետք է սկսենք զրոյից պետություն կառուցել: «Այդպես էլ կա, ավելին՝ ես կասեի անգամ զրոյից չենք սկսելու, այլ ավելի ներքևից: 1988 թվականին համակարգի նշույլ կար, որի հիման վրա պետություն էր ստեղծվելու, կարծում եմ, որ այսօր զրոյից ավելի ներքևում ենք հայտնվել: Ունենք մարդկային սարսափելի կորուստներ, բնակչության կտրուկ նվազում, պատկերը չես համեմատի 1988 թվականի հետ, այն ժամանակ երեք միլիոն էինք, խոստովանենք՝ հիմա ավելի քիչ: Ունենք տարածքային կորուստներ, մեր տնտեսությունը խայտառակ վիճակում է, արտաքին մեծ պարտք ունենք: Մեկ վայրկյան պատկերացնենք, որ այս բեռը մեկ մարդ վերցնելու է իր ուսերին, իսկապես շատ ծանր է: Բայց այլընտրանք ուղղակի չունենք: Ամեն օր սարսափելի նոր լուրերի ենք ականատես լինում: Կամ էլ մնում է մի վերջին տարբերակը՝ հավաքել ճամպրուկները, մեկնել այստեղից՝ ամեն ինչ հանձնելով թուրքին: Հիմա այն իրավիճակում ենք, երբ կա՛մկա՛մ է լինելու: Կա՛մ մենք թույլ ենք տալիս իշխանության մոլուցքով տառապողներին մնալ իշխանության և կատարել բոլոր այն պատվերները, որոնք «իրենց վզին դրված են», դա իմ խոսքը չէ, կամ պետք է այս չարիքից ազատվենք: Ժամանակ չունենք: Ես հավատում եմ, որ փոփոխություն կլինի այս պահին մեզ մնացած մեր փոքր հայրենիքում»,-եզրափակում է Դավիթ Սահակյանցը:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
