«Աշխույժ ու ժպտերես էր Դավիթը, ուժ է տալիս այն, որ մի օր լինելու է մեր հանդիպումը». Դավիթ Հակոբյանը զոհվել է հոկտեբերի 13-ին ԱԹՍ-ի հարվածից. «Փաստ»

Interview 29 August, 2023 10:31

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Շատ աշխույժ էր Դավիթը, շփվող, ժպտերես: Բնավորությամբ շատ խոր տղա էր, ընկերներն էլ հիմնականում իրենից տարիքով մեծ էին»: Որդու մասին պատմելիս տիկին Աննան առաջինը նրա հենց այս հատկանիշներն է մատնանշում: «Փաստի» հետ զրույցում ասում է՝ որդու հետ շատ մտերիմ էին, կարող էին նստել ու զրուցել տարբեր թեմաներից, կիսվում էր մայրիկի հետ: «Դեռ վաղ տարիքից իր մտքերը բիզնեսի շուրջ էին պտտվում, թե ինչ կարելի է անել: Ինչ-որ բաներ հասցրեց անել»: Դպրոցում Դավիթի սիրելի առարկաներից մեկը «Պատմությունն» էր, մայրիկի խոսքով, սիրով էր այդ առարկան սովորում, մասնակցել է օլիմպիադաների, հաղթանակներ գրանցել:

«Ընդհանուր առմամբ, առանձնապես չի սովորել, բայց շատ ընդունակ էր: Ուսուցիչները միշտ ասում էին, որ ափսոսում են՝ ընդունակ է, «այս ուղեղն ունի», բայց չի սովորում: Մի տարի իր աշխարհագրության ուսուցչուհին պայման դրեց՝ եթե չգաս ու ամբողջ տարվա նյութը չպատմես, քառորդդ չեմ փակի: Մեկ ժամ էլ չտևեց, սովորեց ու պատմեց իրենից պահանջվող թեմաները: Պատմությունն իր համար յուրահատուկ տեղ ուներ, ընդունակություններ և սեր ուներ նաև լեզուների հանդեպ, չինարենի դասերի էր հաճախում, չինուհի ուսուցչուհին իրենից գոհ էր՝ խոսքի մեջ բացարձակ «ակցենտ» չունի: Իսկ չինարենը բավականին բարդ լեզու է: Իր միտքն անընդհատ բիզնես սկսելու ուղղությամբ էր աշխատում, կարծում էր, թե դպրոցական առարկաները սովորելն իրեն պետք չի գալու»:

Դավիթի կյանքում յուրահատուկ տեղ ուներ սպորտը: Տարբեր մարզաձևերի է հաճախել, ուղղակի շուտ էր ձանձրանում: «Լողի, կարատեի, ֆուտբոլի է հաճախել, մասնակցել մրցաշարերի, մրցանակային տեղեր զբաղեցրել: Իսկ վերջին տարիներին պարտադիր մարզասրահ էր հաճախում»: Նա մտածում էր ուսումը շարունակելու մասին, մայրիկի խոսքով, այսպես էր որոշել՝ բանակից կվերադառնամ, հստակ կհասկանամ, թե ինչ եմ ուզում, հետո արդեն կընդունվեմ: Ընտանիքը մի շրջան բնակվել է Մոսկվայում, բայց Դավիթը պնդել է՝ ուզում եմ ծառայել, ու ընտանիքը վերադարձել է Հայաստան: «Միշտ ասում էր՝ «երկու տարի ծառայեմ, վերադառնամ տուն, շուտ գնամ, շուտ գամ»: Երբ վերադարձանք, զինկոմիսարիատում իրեն ասել էին, որ չի հասցնի թղթերը հավաքել, ստուգումներն անցնել՝ «կմնաս ձմեռային զորակոչին»: Մերժել էր՝ ասեք, թե ինչ է պետք անել, որ այս զորակոչով մեկնեմ ծառայության: Հենց այդպես էլ արեց»: Տիկին Աննան հիշում է՝ որդին, սակայն, մի քանի հոգու ասել էր, թե «իմ ապագան չեմ տեսնում, ինձ թվում է, որ երկար չեմ ապրի»:

2020 թ. հուլիսի 21-ին Դավիթը զորակոչվում է ծառայության: Սկզբնական մի քանի օրերն անցնում են Մարտունի 2-ում, հետո Դավիթին տեղափոխում են Ջրական, որն էլ պետք է դառնար նրա ծառայության հիմնական վայրը: «Վատ շրջան ստացվեց: Կորոնավիրուսի բուռն շրջանն էր, իրեն տեսնել չկարողացանք, կարանտինի մեջ էին: Պլանավորել էինք, որ հոկտեմբերի առաջին օրերին կգնանք իր մոտ: Իրեն հետախուզական ջոկատում էին ընդգրկել և այդ շրջանում զորավարժություններ էին անցկացնում: Սեպտեմբերի վերջին պետք է վերադառնային զորամաս, ուզում էինք գնալ իրեն տեսնելու, բայց չստացվեց, պատերազմը խանգարեց: Երբ հարցնում էի ծառայության ընթացքից, միշտ նույնն էր պնդում՝ ամեն ինչ լավ է: Դժգոհող տեսակ չէր, եթե անգամ ինչ-որ հարցեր ունենար, ինքնուրույն կլուծեր դրանք: Բնավորությամբ այդպիսին էր»: Սկսվում է պատերազմը:

«Այդ օրերին իրենց զորամասից 30 կմ հեռավորության վրա էին: Ինքն է ասել՝ ինչ-որ լքված դպրոց էր, որտեղ անցկացվում են իրենց զորավարժությունները, այսինքն՝ այդտեղ էին մնում և այլն: Պատերազմի օրերին իրենց զորամասին առաջիններից էին հարվածել, Ջրականը հարվածների կիզակետում էր հայտնվել: Իրենք 20 հոգով, այսպես ասած, վերադարձի տեղ չեն ունեցել: Բաժանվել են 9 և 11 հոգանոց խմբերի, Դավիթի խումբը գնացել է անտառները»: Պատերազմի օրերին Դավիթն ընտանիքի հետ կապ է պահել, զանգել տուն մեկ կամ երկու անգամ, ինչպես ստացվում էր, քանի որ հեռախոսը մեկն էր, իսկ տղաները շատ էին: «Մի քանի բառ խոսում էինք, իմանում, որ իր հետ ամեն բան կարգին է: Միշտ նույնն էր ասում՝ ամեն ինչ լավ է, ապահով տեղում ենք: Իրենից որևէ այլ բան չենք իմացել: Թե ինչ է իրականում կատարվել, որոշ ժամանակ հետո պատմել են իր ծառայակից ընկերները: Ընկերն է պատմում՝ տղաները դիրք են գրավել, վերցրել են նաև այնտեղ եղած թղթերը, այլ իրեր ու վերադարձել՝ «Մեր բոլորիս անուն-ազգանունները կային այդ թղթերում, տեղյակ էին մեր դիրքերից, միայն մեր դիրքն էր շրջանի մեջ, մյուսների վրա խաչ էր քաշված»:

Իրենց գրաված դիրքը փոխանցել էին ՄՈԲ-ին, հետագայում այն նորից հանձնվել է»: Դավիթը զոհվել է հոկտեմբերի 13-ին: «Տղաները խրամատում են եղել: Կրկին ընկերն է պատմում՝ նոր տղաներ էին եկել, ծանոթանում էին, զրուցում: Հետո որոշում են ներս գնալ, Դավիթն ասում է՝ ծխեմ, ես էլ կգամ: Դավիթը, երկու շարքային և մեկ սպա, այդքանով կանգնած են եղել, երբ անօդաչուն հարվածել է: Տղաների մահը վայրկենական է եղել, իսկ Դավիթը շնչել է, իրեն դուրս են բերել, ընկերն ասում է՝ վերև են տարել, որ կարողանան ուղղաթիռով տեղափոխել Ստեփանակերտի հոսպիտալ: Բայց չեն հասցրել, քանի որ գլխավոր զարկերակն է վնասված եղել: Հետո մեզ արդեն դիահերձարանի բժիշկն ասաց, որ Դավիթն ամենաշատը կարող էր 20 րոպե ապրել, դրանից ոչ ավելի»: Նա շուտ է տուն «վերադարձել»: «Հոկտեմբերի 19-ին իր հուղարկավորությունն էր, իրեն տեսել ենք, վերջին հրաժեշտը տվել: Ընդամենը երկու օր ենք իրեն ման եկել: Մեզ ասում էին՝ Դավիթը վիրավոր է, նրան վիրավորների մեջ էինք փնտրում, բայց տեղափոխելու ճանապարհին մահացել էր: Դաջվածք ուներ, որն օգնեց իրեն գտնել»:

Դավիթ Հակոբյանը սովորել է Երևանի թիվ 90 միջնակարգ դպրոցում, որտեղ ռազմագիտության դասարանն անվանակոչել են դպրոցի երեք շրջանավարտի, այդ թվում՝ նրա անունով: Երևանի թիվ 190 ավագ դպրոցում 10-ից ավելի շրջանավարտներ են, որոնք զոհվել են 44-օրյա պատերազմի և 2022 թ. սեպտեմբերյան ագրեսիայի օրերին: Դպրոցում հիշում են իրենց աշակերտներին, որոնք կյանքը զոհել են հանուն հայրենիքի, մի անկյուն առանձնացվել է հենց նրանց համար, որ հաջորդ սերունդները անուն առ անուն ճանաչեն տղաներին: Երկու քույրերի կրտսեր եղբայրն է Դավիթը: «Դավիթից հետո ինձ համար և՛ շարժիչ ուժ, և՛ մխիթարություն, և՛ ամուր կանգնելու հույս Աստծո մեջ եմ գտնում: Եթե կամ, եթե ուժեղ եմ, եթե դիմակայում եմ, Աստծով եմ: Ցավը, վերքն այնպիսի բան է, որ փոխում է իր ձևը: Վերքը սպիանում է, մաշկիդ վրա մնում է, դու անընդհատ այն տեսնում ես, շոշափում ես, զգում ես, բայց ձևը փոխվում է: Ինձ համար այս տարբերակն ավելի ընդունելի է: Շատերս ունենք այն վստահությունը, որ մեր երեխաները փրկված են, իրենք կան, երկնքում են, իրենց հոգիներն ապրում են: Դա էլ է շատ-շատերին ուժ տալիս, որ մի օր լինելու է իրենց հետ հանդիպումը, սա վերջը չէր»,-ասում է տիկին Աննան:

Հ. Գ. - Դավիթ Հակոբյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով: Պարգևատրվել է նաև ՀԿ-ի կողմից: Հուղարկավորված է Եռաբլուրում: