«Դժվար է համակերպվելը մտքի հետ, որ Կամոն այլևս չկա, այս ցավը երբեք չի սպիանա». կրտսեր սերժանտ Կամո Պողոսյանը զոհվել է 2022թ. սեպտեմբերի 13-ին Արտանիշում. «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Կամոն և Սուսաննան ծանոթացել են 2015 թ.-ին, հաջորդ տարի փետրվարի 27-ին նշանադրվել, իսկ մարտի 10-ին ամուսնացել են: Սուսաննան ճշգրտությամբ ու հերթականությամբ նշում է իր համար այդքան կարևոր օրերը, չէ՞ որ դրանք նաև ամենաերջանիկներն էին: Պատմում է՝ Կամոն ընտանիքի հինգ երեխաներից ամենափոքրն է եղել: Երեք տղաներին ու երկու աղջիկներին մայրիկը միայնակ է մեծացրել, քանի որ շատ երիտասարդ տարիքում կորցրել է ամուսնուն: «Ամուսինս 2,5 տարեկան է եղել, երբ իր հայրիկը մահացել է, համարյա նույն տարիքում նաև աղջիկս էր, երբ Կամոն զոհվեց»: Ասում է՝ իդեալական ամուսին էր:

«Որևէ բառ չեմ չափազանցնում: Հրաշալի մարդ էր՝ իրեն բնորոշ բոլոր դրական հատկանիշներով: Հոգատար էր, ուշադիր: Փորձում էր բոլորի համար լավը լինել: Եթե մեկն ինչ-որ բանի կարիք ուներ, պետք է օգնության հասներ: Փոքրն էր, բայց կարծես մեծը լիներ: Աննկարագրելի հայր էր: Երկու տեղ էր աշխատում: 15 օր դիրքերում էր, իսկ մյուս 15 օրն աշխատում էր այլ տեղում, որ իր ընտանիքը, երեխաները որևէ բանի կարիք չունենային: Ու հաճախ էր ասում՝ ամեն ինչ անելու եմ, որ իմ երեխաները հոր կարիք չզգան, քանի որ միշտ զգացել եմ հորս կարիքը, գիտեմ, թե դա ինչ է: Տանը եղած ամեն րոպեն երեխաներինն էր, որ լրացներ իր բացակայությունը»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Սուսաննան՝ Կամոյի կինը:

Կամոյի ու Սուսաննայի ընտանիքում երեք երեխա է ծնվել՝ երկու աղջիկ ու ամենակրտսերը՝ որդին: Ապրիլ յան պատերազմից ամիսներ անց Կամոն որոշում է պայմանագրային զինծառայող դառնալ: Սուսաննան ասում է, որ Քառօրյա պատերազմի օրերին ուզում էր կամավոր մեկնել Արցախ, սակայն ընտանիքին հաջողվում է համոզել և հետ պահել նրան այդ մտքից: Պատերազմն է իր դերը խաղում Կամոյի՝ պայմանագրային զինծառայող դառնալու որոշման հարցում: «Մի կարճ ժամանակ ծառայությունից դուրս եկավ, հետո նորից ընդունվեց: Ծառայում էր Արտանիշում»:

2022 թ. սեպտեմբերի 13-14-ին Հայաստանի Հանրապետությունը հայտնվեց ադրբեջանական զինուժի թիրախում: «Սեպտեմբերի 12-ին մեր մեծ աղջկա ծննդյան օրն է: Այդ ժամանակ Կամոն դիրքերում էր, զրուցեցինք, աղջկա հետ խոսեց, ծնունդը շնորհավորեց: Շատ լավ տրամադրություն ուներ, ասաց՝ իջնեմ, անակնկալ եմ անելու աղջկաս համար: Սեպտեմբերի 14-ին պետք է իջներ դիրքերից: Երկու օր էր մնացել, որ տուն գար: Այդ օրն իրեն անընդհատ նկարներ էինք ուղարկում, որ նայեր, չէր ստացվում, զանգում էինք, անջատում էր կամ պատասխանում էր ու ասում, որ հետո կզանգի: Այդ ժամանակ ամեն ինչ արդեն խառն էր, եթե կարող ենք իրավիճակն այդպես նկարագրել: Կամոն մինչև վերջին վայրկյանը փորձում էր այնպես անել, որ չկարծենք, թե լուրջ բան կա, վտանգ կա:

Սեպտեմբերի 12-ի լույս 13-ի գիշերը մեզ զանգահարեցին՝ կռիվ է սկսվել: Մեր պատուհանից ամուսնուս դիրքերի սարը երևում էր: Տանից դուրս եկանք, տեսանք, որ սարերն ամբողջությամբ կրակի մեջ են: Կարողացանք կապվել Կամոյի հետ, ասաց, որ ամեն ինչ լավ է, վտանգավոր բան չկա, գնացեք քնելու, առավոտյան կխոսենք: Բայց մարդկանց շրջանում խուճապ էր, շատերն ուղղակի հեռանում էին իրենց ընտանիքների հետ: Կամոն էլ եղբայրներին էր ասել, որ մեզ Վարդենիսից տեղափոխեն: Գիշերով ճանապարհ ընկանք, Կամոն զանգեց, մեկ-երկու բառ խոսեցինք՝ ոնց եք, ուր եք հասել, ձեզ լավ կնայեք: Մեկ-երկու բառ էլ մայրիկի հետ է խոսել ու վերջ: Դա մեր վերջին խոսակցությունն էր: Անընդհատ զանգում էինք, բայց անհասանելի էր»:

Կամոն զոհվել է սեպտեմբերի 13-ին Արտանիշում, ԱԹՍ-ի հարվածից: Նա տիրապետում էր ԻԳԼԱ զենքին, որով ոչնչացնում էր անօդաչու թռչող սարքերը: Կամոն տուն է «վերադարձել» հոկտեմբերի 28-ին: Հոկտեմբերի 31-ին ընտանիքը հրաժեշտ է տվել նրան: «Այդ ամբողջ ընթացքում սպասում էինք իրեն, հույս ունեինք, որ կգա, վիրավոր է, գուցե գերեվարել են: Այդ դիրքերում հիմա թուրքերն են, թույլ չէին տալիս, որ դուրս բերեին Կամոյին ու մյուս տղաներին: Կարմիր խաչն անընդհատ բարձրանում էր, բայց թույլ չէին տալիս մոտենալ, կրկին իջնում էին, ու այդպես շարունակ: Բայց ինչ-որ պահի, համաձայնություն ու թույլտվություն ստանալով, կարողացան տղաներին դուրս բերել դիրքերից զոհվելուց մեկ ամիս 14 օր անց: Հույս ունեինք, որ իրենց յոթ հոգանոց խումբը գուցե ինչ-որ տեղ թաքնվել է, գուցե գերեվարվել են և կվերադառնան: Բայց իրականությունն այն է, որ տղաները նույն օրը զոհվել են: Կամոյի վերադարձին էինք սպասում, թեկուզ վիրավոր, միայն թե վերադառնար...»: Մեկ տարի է անցել Կամոյի ֆիզիկական բացակայությունից:

«Չեմ հավատում, որ Կամոն չկա: Դժվար է այդ մտքի հետ համակերպվելը: Ահավոր ցավ է, որը երբեք չի սպիանա: Ժամանակը չի բուժում վերքերը, հակառակը՝ ստիպում է, որ այդ մարդու կարիքն ավելի շատ զգաս: Հատկապես Կամոյի պարագայում, որն այնքան նվիրված էր իր ընտանիքին, ծնողին, եղբայրներին ու քույրերին, ընկերներին: Բոլորին օգնության էր հասնում, թեկուզ իրեն դժվար լիներ, բայց ամեն ինչ կաներ, որ կարողանար օգնել: Կամոն արժանի է, որ իրեն հիշեն, իր մասին պատմեն ոչ թե մեկ-երկու օր կամ առիթից առիթ, այլ միշտ: Մեր բոլոր տղաներն են արժանի, որ իրենց մասին հաճախ պատմեն, ներկայացնեն իրենց, ամենակարևորը՝ հիշեն նրանց: Բոլոր տղաներն էլ մերն են, բոլորն էլ մեր կյանքի համար են իրենց կյանքը զոհել»: Սուսաննայի կյանքի շարժիչ ուժը դարձել են իր երեխաները. «Ապրում եմ հանուն իրենց, հանուն իրենց հայրիկի վառ հիշատակի»:

Հ. Գ. - Կրտսեր սերժանտ Կամո Պողոսյանը ՀՀ նախագահի հրամանագրով հետմահու պարգևատրվել է «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 1-ին աստիճանի մեդալով: Հուղարկավորված է հայրենի Վարդենիսի ընտանեկան գերեզմանատանը:

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում