«Պետությունը պետք է մշակի հայեցակարգ, թե յուրաքանչյուր ոլորտում ինչպիսի միասնական պետական քաղաքականություն պետք է իրականացվի». «Փաստ»
Интервью«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Կառավարության արտահերթ նիստում վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, դիմելով ՀՀ սպորտի և երիտասարդության հարցերի նախարարի պարտականությունները կատարող Գաբրիել Ղազարյանին, հարց բարձրացրեց այն մասին, որ, օրինակ, մարզադպրոցների մի մասը գտնվում է ԿԳ նախարարության համակարգում, մի մասը՝ սպորտի նախարարության, մյուս մասն էլ՝ համայնքապետարանների կամ էլ մարզական միությունների ենթակայության տակ: Փաշինյանի խոսքով՝ սա լրացուցիչ խնդիրներ է ստեղծում ոլորտում առկա խնդիրները լուծելու համար:
Հատկանշական է, որ խնդիրը վերաբերում է նաև հանրակրթական դպրոցներին, որոնք գտնվում են ոչ թե ԿԳ նախարարության, այլ մարզպետարանների և Երևանի քաղաքապետարանի ենթակայության տակ:
Կառավարման հարցերի փորձագետ, վերլուծաբան Սերոբ Անտինյանը «Փաստի» հետ զրույցում նշեց, որ նշված խնդիրները և հարցերը բարձրանում են միասնական ռազմավարության և ոլորտային միասնական քաղաքականության բացակայության հետևանքով. «Օրինակ, նույն խնդիրը կա երաժշտական դպրոցների հետ: Դրանք ժամանակին կրթության, նաև մշակույթի նախարարության ենթակայության տակ էին և վերցվեցին ու տրվեցին համայնքներին՝ համայնքային ոչ առևտրային կազմակերպությունների կարգավիճակով: Դպրոցների հետ տեղի ունեցավ հետևյալը. դրանք վերածվեցին ինչ-որ արվեստի կենտրոնների, արվեստի խմբակների: Աղճատվեց և տարրալուծվեց այն միասնական պետական, տվյալ դեպքում՝ մշակութային և կրթական քաղաքականությունը, որի շրջանակներում երաժշտական դպրոցը, որպես կրթական մշակութային հաստատություն, պետք է գործի:
Նույնը վերաբերում է մարզադպրոցներին: Երբ չկա միասնական ռազմավարություն, ոլորտային միասնական քաղաքականություն, երբ չկա ոլորտային հայեցակարգ, կոնցեպցիա, թե այդ ոլորտն ինչպես պետք է կարգավորվի, սրա հետևանքով առաջ են գալիս նման կառավարչական խնդիրներ», նշում է փորձագետը:
Վերջինս ընդգծում է, որ նախ պետք է հասկանալ, թե ինչ է ասել՝ երաժշտական կամ մարզական դպրոց: «Նշված կազմակերպությունները երեք բաղադրիչ ունեն: Առաջինը շենքն է, շենքային ենթակառուցվածքը, երկրորդը՝ հաստատության գործունեության բովանդակությունն է, այսինքն՝ կրթական կամ մարզական ծրագիրը, երրորդը՝ անձնակազմն է, որը պետք է իրականացնի վերը նշվածը: Ինչու են այդ դպրոցները տրվում համայնքներին: Նկատի առնելով շենքային պայմանների խնդիրները, այսինքն՝ շենքի կառավարման և պահպանման խնդիրները, ավելի մոտ են համայնքին, դրանք տրվում են համայնքապետարաններին: Սակայն այստեղ աղճատվում է միասնական ոլորտային քաղաքականությունը, որը պետք է միավորի այդ բոլորը հաստատությունները, որ դրանք ծառայեն ոլորտային պետական քաղաքականությանը», - ասում է պարոն Անտինյանը:
Նա ընդգծում է, որ իր նշած այս երեք բաղադրիչները պետք է տարանջատել: «Ենթակառուցվածքը պետք է տրվի համայնքին, որպեսզի նա կառավարի զուտ շենքային պայմանները, իսկ բովանդակություն այն պետք է ստանա միասնական պետական քաղաքականության տրամաբանության մեջ: Այսինքն՝ եթե դա սպորտ է, ապա պետությունը պետք է հստակ սահմանի սպորտային քաղաքականությունը, եթե ֆիզիկական կուլտուրա է՝ մարմնակրթություն, ապա համապատասխան քաղաքականությունը: Այլ հարց է՝ դա կիրականացվի սպորտի կոմիտեի, նախարարության կամ վարչության միջոցով: Մենք գիտենք, որ սպորտը զարգանում է ֆեդերացիաների միջոցով: Այսինքն, յուրաքանչյուր սպորտաձևի հետ կապված ֆեդերացիան է կապ պահպանում միջազգային իր գործընկերների և համապատասխան միջազգային կառույցի հետ և, ըստ էության, բովանդակությունն այստեղից է «լցվում»:
Պետությունը պետք է սահմանի սպորտի բնագավառում որոշակի գերակայությունները և այդ ամենն իրագործի ֆեդերացիաների միջոցով: Միասնական պետական քաղաքականության շրջանակներում բովանդակությունը պետք է նույնպես լինի միասնական: Չի կարել ի սպորտդպրոցների բովանդակային խնդիրները տրամադրել համայնքներին: Աղճատվածությունն այստեղից է գալիս»,- ասում է կառավարման հարցերի փորձագետը՝ շեշտելով, որ նույնը վերաբերում է նաև երաժշտական դպրոցներին. դրանց շենքերը կարող են լինել համայնքների ենթակայության տակ՝ զուտ որպես ենթակառուցվածք:
«Բայց անթույլատրելի է, երբ երաժշտական դպրոցի բովանդակային՝ կրթական մասը տրամադրվում է համայնքին»:
Այս դեպքում ո՞րը պետք է լինի համապատասխան նախարարությունների գործառույթը: Պարոն Անտինյանը նշում է, որ պետական ոլորտային միասնական քաղաքականությունը պետք է մշակեն հենց նախարարությունները:
«Պետությունը պետք է մշակի ոլորտաին քաղաքականությունը, ռազմավարությունը, հայեցակարգը, թե յուրաքանչյուր ոլորտում ինչպիսի միասնական պետական քաղաքականություն պետք է իրականացվի: Սա մշակողը և համապատասխան իրավական ակտերի ձևով ձևակերպողը պետությունն է՝ ի դեմս կոնկրետ նախարարության: Այլ հարց է, թե այդ քաղաքականության իրականացումը տեղերում ինչպես պետք է լինի:
Կրթական գործառույթի միասնական չափորոշիչները, միասնական քաղաքականությունը՝ մեկ ընդհանուր ոլորտային հայեցակարգի ներքո, պետք է մշակի և կրթական բովանդակությունը սահմանի պետությունը: Տեղերում իրագործումն արդեն պետք է անեն համապատասխան ոլորտային մասնագետները», - եզրափակում է մեր զրուցակիցը՝ շեշտելով, որ ենթակառուցվածքների պահպանումը պետք է վերապահվի տեղական ինքնակառավարման մարմիններին՝ համայնքապետարաններին, քանի որ նախարարությունը չի կարող հսկել ամեն մի մարզի դպրոցի վիճակը. սա բավական ժամանակատար և ծախսատար խնդիր է:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում