Ի շարս այն բանի, որ Ուկրաինան այս պահին դարձել է փաստացի մասնատված պետություն, ու շատ ուկրաինացիներ զոհվում են մինչ այսօր ԱՄն կողմից հրահրված կիևյան պետական հեղաշրջման ու դրան հաջորդած դեպքերի ընթացքում, որոնք այժմ էլ ցնցում են արևելաեվրոպական երբեմնի հանգիստ ու ծաղկուն պետությունը, ԵՄ-ի անպատասխանատու տնտեսական քաղաքականությունն էլ ավելի անորոշ դարձրեց ողջ Եվրոպայի տնտեսական վիճակն ու ուժեղացրեց աջ եվրասկեպտիկների տարակույսները և արդեն այսօր որոշ մասնագետներ խոսում են բուն ԵՄ գոյության հեռանկարի պիտանելիության հարցը: Այսպիսի տեսակետ է արտահայտել ամերիկացի վերլուծաբան Ռոբերտ Պերրին consortiumnews.com անկախ հարթակում: Վերլուծաբանը կարծում է, որ նման տուրբուլենտությունը այժմ ամենաքիչն է պետք ԵՄ-ին երբ վերջինս դեռ նոր նոր է ուշքի գալիս տնտեսական ճգնաժամից: Ուկրաինան ռուսական ուզեծրից դուրս բերելու ձգտումը կհանգեցնի այն բանին, որ ուկրաինական ողջ ժողովուրդն իր վիթխարի տնտեսական ու ֆինանսական խնդիրներով “կնստի Եվրոպայի ուսերին” ու սա այն դեպքում, երբ դեռ ԵՄ-ն իր ներսում պարտքերի մեջ խեղդված իր անդամ երկրների հարցերը, ի դեմս Հունաստանի ու Իսպանիայի, դեռ չի լուծել: “Ցածր վարձատրվող աշխատուժը միշտ եղել է հիմնական հոդվածը դեպի Եվրոպա ուղղորդվող ուկրաինական էքսպորտում, որի մեջ ներառված են նաև քրեական տարրեր պարունակողները, որոնցից առաջնահերթորեն հարկ է նշել մարմնավաճառությունը: Այն, որ ուկրաինացիները պատրաստ են աշխատել նույնիսկ ամենացածր վարձատրվող աշպատատեղերում, արդեն իսկ սրել է գործազրկության խնդիրը Միության ներսում ու էլ ավելի լուրջ խնդիր կդառնա, եթե սնանկացած Ուկրաինան ինտեգրվի եվրոպական տարածքին”,- նկատել է պարոն Պերրին:Ընդ որում, վերլուծաբանը գտնում է, որ ԱՄՆ-ն միայն կորուստներ կունենա եվրոպական տնտեսական խնդիրներից, քանի որ ԱՄՆ համար ԵՄ պետք է ոչ թե որպես խնդիրների կծիկ, այլ որպես ուժեղ ու ֆինանսատնտեսական ու առևտրային առումով հուսալի գործընկեր: Բացի այդ, ԱՄՆ և ՌԴ նախագահների միջև լարվածության աճը միայն կավելացնի ԱՄՆ արտաքին քաղաքականության բնագավառում արդեն եղած խնդիրներին նորանոր խնդիրներ, որոնցից են օրինակ ՌԴ-Չինաստան պատմականորեն ձևավորված սերտ հարաբերությունների էլ ավելի սրետացումը, որը վերջերս ամրապնդվեց գազային բազմամիլիարդանոց պայմանագրի ստորագրմամբ: “400 միլիարդ դոլարանոց այդ ծրագիրը նախագահ Պուտինն օգտագործեց, որպեսզի մեղմացնի այն կուրսուստները, որոնք կկրի Ռուսաստանի տնտեսությունը Ամերիկայի ու Եվրոպայի կիրառած տնտեսական պատժամիջոցների պատճառով: Ի պատասխան նա խաղարկության մեջ դրեց չինական խաղաքարտը, որը այս պահին ստեղծում է երկու գերտերությունների տնտեսական ու քաղաքական միությունը, որոնք կարող են ուղղակի մարտահրավեր նետել ամերիկյան դոմնինանտիստական քաղաքականությանը”,- գրում է Պերրին: Չինական խնդիրն այսպիսով նպաստեց, որպեսզի երկու երկրները` Չինաստանն ու Ռուսաստանը աշխարհաքաղաքական առումով ավելի մերձենան. այստեղ տեղի ունեցավ տնտեսական շեշտակի աճ ունեցող երկրի ուը բնական հարստագույն ռոսուրսներ ունեցող հարևան երկրի դաշնակցության ձևավորում մի բան որ կարելի է տրամաբանական համարել, քանի որ արդեն ՄԱԿ-ում միմյանց օժանդակություն ցուցաբերելով ամենատարբեր հարցերում, նրանք իրենց դաշնակցային հարաբերությունները արդեն բավականին ցույց տվել էին աշխարհինհատկապես, երբ միավորվում էին արևմտյան նախաձեռնությունները չեզոքացնելու համար: Իսկ հիմա էլ ԱՄՆ Պետդեպի քաղաքականությունը Ռուսաստանին մեկուսացնել ՄԱԿ-ում ուկրաինական դեպքերի կապակցությամբ, բացարձակ հակառակ էֆֆեկտն արձանագրեց ու Ռուսաստանը ձեռք բերեց գերհզոր դաշնակից երկարաժամկետ գործակցության հեռանկարով: Ամերիկացի վերլուծաբանը կարծում է, որ Ուկրաինական ճգնաժամը մեկ այլ “ուղեկցող երևույթ” էլ կունենա` կխանգարի ամերիկյան նախաձեռնությանը լուծել սիրիական ոչ դյուրին խնդիրը և չեզոքացնել Իրանի միջուկային ծրագիրը, հարցեր, որոնցում Մոսկվան ակնհայտորեն աջակցում էր Վաշինգթոնին: Թեև Ռուսաստանը դեռ չի հրաժարվել Մերձավորարևելյան այս չափազանց բարդ ու վտանգավոր հարցերում ամերիկյան կողմի հետ համագործակցային հարաբերությունները շարունակելուց, սակայն ուկրաինական ճգնաժամը ի զորու է նաև այդ իրավիճակն ապահովել: Հետաքրքրականն այն է, գրում է հեղինակը, որ չնայած հակառուսական հարձակումներին ու հիստերիային, նախագահ Պուտինը այնուամենայնիվ փորձեր անում է Օբամայի հետ գործակցային արդյունավոր հարաբերությունները: Ուստիև, կարծում է Պերրին, հարկ է, որ ուկրաինական խնդիրը հապշտապ լուծվի անկախ փոխզիջումների ծավալից: