Բերձորցի Լեւոն Մելիքյանը Աշտարակում տուն է գտել, հիմա էլ իրերը հավաքում է, որ տեղափոխի այնտեղ, մինչեւ կտեսնի, թե ինչ է գլխին գալիս։
«Ամսի 30-ը վերջին օրն է, բայց դե թուրքին Աստված չկա, կարող է ավելի շուտ էլ մտնի»,– ասում է նա։
Իր իսկ տնկած ծառերը, որոնցից տասը տարուց ավելի է՝ ինչ բերք է հավաքում, ձեռքը չի գնում, որ կտրի, բայց թուրքին էլ թողնել չի ուզում։
Շրջում է տան բակում, այգում ու պատմում, թե ինչպես է ամեն ինչը ստեղծել։ Տան սենյակներից մեկը ծառայեցրել է որպես խմորեղենի փոքրիկ արտադրամաս, հիմա սենյակը դատարկվել է, բոլոր գործիքները հանել է։
«Տանիքը վերանորոգել եմ, վարկ եմ վերցրել, մինչեւ հիմա չեմ պրծել էդ վարկից»,- պատմում է նա։
Այգու բերքը մնացել է թփերին, նույնիսկ չեն հասցրել համտեսել իրենց աճեցրած խաղողը, լոլիկը, լոբին։
Նշենք, որ մի քանի օր է՝ ինչ բերձորցիները շտապում են հավաքել իրենց իրերն ու հեռանալ այդտեղից, որովհետեւ չգիտեն՝ ում վերահսկողության տակ է լինելու քաղաքը դեկտեմբերի 1-ից, բնակիչների շրջանում խոսակցություն կա, որ Բերձոր քաղաքի կառավարումը պետք է անցնի ադրբեջանցի քաղաքային նոր ղեկավարներին։ Պաշտոնական որևէ հայտարություն Բերձոր քաղաքի ճակատագրի վերաբերյալ դեռ չի հնչել։
