Տգիտությո՞ւն, անգրագիտությո՞ւն, թե՞ ընկճախտային անտարբերություն
Общество
Մի քանի օր է իշխանությունը զբաղված է ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի մտքի հերթական փայլատակման հետևանքները չեզոքացնելով, առանց երկմտելու, կամ հարցականի տակ դնելու, թե ի վերջո Շուշին, որտեղ 30 տարի առաջ ադրբեջանցիների թիվն ըստ մարդահամարի տվյալների ավելի շատ է եղել, քան հայերինը՝ հայկակա՞ն քաղաք է, թե՞ ոչ: Առաջին հայացքից, թվում է, թե հայկական բառն արտաբերելով վարչապետն ամենևին էլ նկատի չի ունեցել պատմական իրողությունները, բայց փաստն այն է, որ ցանկացած այդօրինակ արտահայտություն հերթական քարն է դնում հայոց հարուստ պատմությունը և ժառանգությունը պահպանելու ճանապարհին: Ուշագրավն այն է, որ նման արտահայտություններ անելու ժամանակ Փաշինյանն անգամ հաշվի չի առնում, որ սեփական անփութության պատճառով ուղղակիորեն լեզու է դնում ուրիշին պատկանող հողերը, պատմական ժառանգությունը,մշակույթը և հնարավոր ամեն բան յուրացնելու մարմաջով տառապող ադրբեջանական կողմի բերանում: Ուստի, նման անփութությունը ոչ միայն սեփական ժառանգության հանդեպ հարգանքի բացակայության, այլև՝ պատմական փաստերը հարցականի տակ դնելու լավ առիթ է ստեղծում, ինչն ավելի վտանգավոր է, քան կարելի է պատկերացնել: Կարճ ասած՝ նման պահվածքն ու գործելաոճը բավականին վտանգավոր է Հայաստանի Հանրապետության ոչ միայն ներկայի, այլև՝ պագայի համար, ուստի լավ կլինի, որ Փաշինյանն անձամբ մեկնաբանի, թե Շուշիի մասով նման կարծիք հայտնելով ի՞նչ է նկատի ունեցել և առհասարակ՝ հայկական ասելով նա ինչ է հասկանում և արդյո՞ք իր խոսքերը աղերս ունեն իրականության հետ: Հակառակ դեպքում կստացվի, որ ՀՀ վարչապետը նունիսկ խոսելուց հետո չի ցանկանում մտածել, ինչը, համաձայնեք, վտանգավոր է երկրի ոչ միայն ազգային անվտանգության, այլև ապագայի տեսանկյունից: Ուստի, ժամանակն է, որ նման թերացումները ոչ թե լռելով սվաղել, այլ գոնե մեկ անգամ ներողություն խնդրել ու ամեն կերպ փորձել չեզոքացնել այդ անմիտ արտահայտության վտանգավոր հետևանքները:
Արմինե Գրիգորյան
