Հայաստանին և Ռուսաստանին գժտեցնելու ևս մեկ փորձ ձախողվեց . ռուսաստանյան մամուլի էջերից
International news
rusvesna.ru-ն «Ինչպես փորձեցին գժտեցնել Հայաստանին և Ռուսաստանին, ու ինչ ստացվեց դրա արդյունքում» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ Հայաստանին և Ռուսաստանին գժտեցնելու ևս մեկ փորձ ձախողվեց: 2019 թվականի հունվարի 12-ին Գյումրիի 102-րդ ռուսական ռազմակայանի դարպասների առջև տեղի ունեցած փոքրիկ հանրահավաքի մասնակիցներից ոչ մեկը չհամարձակվեց բարձրաձայն հայտարարություններ անել հանրապետությունում ռուսական ռազմական ներկայության դեմ: Նույնիսկ ձախողված ակցիայի գլխավոր կազմակերպիչները` լրագրող Լևոն Բարսեղյանը եւ Եվրոպական հայկական կուսակցությունների դաշինքի ղեկավար Տիգրան Խզմալյանը, որոնց կոչին, ի դեպ, ընդամենը 15-20 հոգի էր արձագանքել և ներկայացել ակցիային, սահմանափակվեցին միայն «ռուս մարդասպանների զոհ» դարձած հայ բնակիչների լուսանկարներով թռուցիկներ բաժանելով: Դժվար է ասել, թե ինչ ռեզոնանս էին ակնկալում ակցիայի կազմակերպիչները, սակայն նրանց թռուցիկնեը հետաքրքրեցին միայն նախօրոք հրավիրված լրագրողներին: Չգտնելով ցուցարար ամբոխի (ըստ ցուցարարների առաջնորդների, առնվազն 200-250 մարդ էր մասնակցում ցույցին)՝ ձանձրացած լրագրողները ստիպված էին գոնե վերցնել այն, ինչ տվել էին նրանց՝ թռուցիկները: Ի դեպ, լրագրողական համքարության ներկայացուցիչներից շատերը 10-15 րոպեի ընթացքում, գնահատելով այս ձանձրալի իրադարձությանը, հրաժարվեցին մնալ և դուրս եկան իրենց հոդվածների համար ավելի հարմար պատմություններ փնտրելու հույսով:
Սակայն ժամանակակից տեղեկատվականհոսքերի համար մասսայի բացակայությունը լուրջ խոչընդոտ չէ. այն, ինչ չի կարելի անել, միշտ էլ կարող է մոդելավորվել: Հատկապես այն ժամանակ, երբ դրա համար լավ վճարվում են: Կասկած չկա, որ այս ակցիայի կազմակերպումը լավ վճարել են այն մարդիկ, ովքեր ձեռնամուխ են եղել Հայաստանի բնակչությանը Ռուսաստանի և նրա զինված ուժերի դեմ տրամադրելուն: Այս ամենի տեղեկատվական աջակցությունը նախապես պլանավորված էր, ուստի այն, ինչ չէր հաջողվել իրականացնել գործնականում, պետք է ակտիվորեն փոխհատուցվեր վիրտուալ աշխարհում: Արդյունքում համացանցում հայտնվեցին լուսանկարներ, որտեղ երևում է, որ բավականին մեծ թվով մարդիկ են հավաքված 102-րդ ռազմակայանի առջև, առկա է ռուսերեն և հայերեն գրված «Ռուսական բանակ, դուրս արի Հայաստանից» մակագրությամբ հսկայական պաստառ: Իրականում նման ոչ մի բան էլ չկար: Կային անցյալ տարվա դեկտեմբերին անհայտ մարդասպանի ձեռքից մահացած տեղացի կնոջ՝ Ջուլիետա Ղուկասյանի լուսանկարներով թռուցիկներ: Կային հայտարարություններ, որ այս հանցագործությունը դեռ չի բացահայտված: Կային կոչեր ռուսական զորքերի հրամանատարությանը առ այն, որ պետք է բարձրացնել անձնակազմի նկատմամբ վերահսկողությունը, քանի որ կասկածներ կան, որ հենց ռուս զինվորականներից մեկն է մեղավոր այս ողբերգության մեջ: Բայց «քաղաքական» ընդվզումների կոչեր բարձրաձայն չհնչեցին, չեղավ այն, ինչին սպասում էին տեղական ԶԼՄ-ների ներկայացուցիչները:
Բայցզարմանալի է այլ բան. Արևմուտքն այն աստիճան է շահագրգռված Ռուսաստանի և Հայաստանի միջև հաստատված դարավոր բարեկամական հարաբերությունները խախտելու մեջ, որ նույնիսկ այդպիսի մանր գործերում է պատրաստ ուղղակի մերկ և հեշտությամբ ժխտվող ստերի անցնելու: Սակայն երևում է՝ Ռուսաստանի թշնամիները պարզապես այլընտրանք չունեն, իրականում Հայաստանի քաղաքացիներին հնարավոր չէ հասցնել հակառուսական հիստերիայի: 2018 թ. վերջում անցկացված սոցիոլոգիական հարցումը ցույց է տվել, որ այստեղ հարցված քաղաքացիների 97% -ը չի էլ ցանկացել լսել Հայաստանի տարածքում ռուսական ռազմակայանի դուրս բերման հնարավորության մասին: Ընդհակառակը, բնակչության ճնշող մեծամասնությունը կարծում է, որ եթե ռուսական զինվորականները դուրս գան երկրից՝ գրեթե անմիջապես Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի կողմից հարձակում կլինի: Ընդ որում, ըստ հարցվածների, ռուսական բազայից դուրս գալը ոչ միայն Գյումրիի, այլև Հայաստանի ողջ արևմտյան մասի համար նշանակում է աշխատատեղերի կորուստ, տնտեսական անկում, աղքատության ավելացում: Այնուամենայնիվ, Արևմուտքին և նրանց, ովքեր պարում են նրա դուդուկի տակ, դա չի հետաքրքրում: Կա հստակ խնդիր, կա փող, և այն պետք է աշխատվի: Ոչ մեկի համար էլ գաղտնիք չէ, որ զգալի միջոցներ հատկացվեցին Գյումրիում անցկացված անհաջող հանրահավաքի կազմակերպիչներին, եթե ոչ զանգվածային հակառուսական բողոքի ակցիաներ կազմակերպելու, ապա գոնե դրանց իմիտացիա ստեղծելու համար: Սակայն ոչ բոլորին կարելի է փողով գնել, և դա հստակ երևաց այդ օրը:
Վախեցնում է այլ բան. ով կարող է երաշխավորել, որ չկարողանալով «ժողովրդական զայրույթի ալիք» բարձրացնել, նույն մարդիկ չեն փորձի այդ ամենը այլ մեթոդներով կատարել: Ի՞նչն է խանգարում նրանց նոր սադրանքների գնալ և հետո պատասխանատվությունը գցել ռուս զինվորների եւ սպաների վրա: Հարավային Կովկասում «հակառուսական երաժշտություն» պատվիրողները այս փորձը ունեն: Մնում է հուսալ, որ Հայաստանի ժողովրդին բնորոշ դարերից եկող կովկասյան իմաստությունը թույլ կտա արագ հասկանալ նման սադրանքների կազմակերպիչների իրական նպատակները և չխաբվել:
Կամո Խաչիկյան