Քոչարյան-Սարգսյան. լուռ հակամարտություն՝ նույնիսկ հիմա. «Փաստ»
Քաղաքական«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Սերժ Սարգսյանն օրերս Արցախում էր և մասնակցում էր Վազգեն Սարգսյանի 60-ամյակի միջոցառումներին: Հատկանշական է, որ Սարգսյանի՝ հանրության աչքերին հայտնվելու փաստն արձանագրվում է Ռոբերտ Քոչարյանի հարցազրույցից հետո: Հարցազրույցում մասնավորապես Քոչարյանը փորձում է հանդես գալ որպես Արցախի քաղաքական երաշխավոր: Դրան հետևում է Սարգսյանի այցն Արցախ, որտեղ նա առաջին պլանում է: Սա գուցե կարելի է համարել պատահականություն: Սակայն նման պատահականությունները չափից շատ են:
Անցյալ տարվա սեպտեմբեր-հոկտեմբերին, երբ Քոչարյանն արդեն ներգրավվել էր որպես մեղադրյալ, Հայաստանում էր ու ակտիվ կուլիսային պրոցեսներով էր զբաղված, տպավորություն կար, թե նրան հաջողվել է իր շուրջը կոնսոլիդացնել նախկին քաղաքական և տնտեսական վերնախավը, այդ թվում՝ դրա առանցքներից մեկը՝ ՀՀԿ-ն՝ իր խորհրդարանական խմբակցությամբ: Հոկտեմբերի 2-ի հայտնի դեպքերը, սակայն, ավարտվեցին այդ կոնսոլիդացիայի վախճանով: Դրանում մեծ դեր ունեցավ ոչ միայն խորհրդարանի մերձակայքում Նիկոլ Փաշինյանի կազմակերպած հանրահավաքը, այլև այն հանգամանքը, որ Սերժ Սարգսյանն այնուհետ ՀՀԿ նիստ արեց, ինչից հետո որոշում կայացվեց մասնակցել ընտրություններին: Ասել է թե, ֆորս մաժորային տարբերակը բացառվեց, ու ՀՀԿ-ն որոշեց պայքարել գրված խաղի կանոններով, որոնցով ակնհայտորեն ուներ քիչ շանսեր: Արդյունքում, սակայն, ստացվեց այնպես, որ արդեն կազմաքանդված ու ընտրություններում ձախողված ՀՀԿ-ն չհայտնվեց Քոչարյանի կողքին կամ տրամադրության տակ: Հիմա դրա կարիքը այլևս չկա, այդ կարիքը չի զգում նաև Քոչարյանը:
Քոչարյան-Սարգսյան զույգի գործունեությունը ավանդաբար ներկայացվում էր որպես համերաշխ տանդեմ: Այդպիսին էր ընկալումը 2008-ից առաջ ու հատկապես հետո: Բնականաբար, իշխանության լինելով միևնույն ընթացքում և միևնույն տեղում՝ նրանք շատ հարցերում համերաշխ են եղել: Բայց դեռևս 2007թ. Խորհրդարանական ընտրություններից սկսած՝ այդ համերաշխությունն իր տեղը զիջել է քաղաքական շահերին: Սերժ Սարգսյանի կառավարման տասը տարիներին Քոչարյանն ակտիվորեն, թեկուզև կուլիսներում, բայց ներգրավված էր ընդդիմադիր տրամադրությունների ակտիվացման գործում:
Հետհեղափոխական առաջին ամիսներին նա մի քանի հարցազրույցներով նույնիսկ ողջունեց թավշյա հեղափոխության հանգամանքը՝ այն համարելով արդարացի: Քոչարյանին, պարզապես, զայրացրել էր այն, որ Փաշինյանն է դարձել այդ արդարացի պրոցեսի հետևանքով դափնիների տերը: Սրանով ևս մեկ անգամ ակնհայտ է դառնում այն լուռ հակամարտությունը, որի մասին խոսում ենք:
Այդ հակամարտությունը, սակայն, երբեք ուղղակի բնույթ չի ստացել: Թերևս անցած ճանապարհը, հին ընկերությունը թույլ չեն տվել, որպեսզի այդ հակամարտությունը կուլիսներից, տողատակերից դուրս գա հրապարակային մակարդակ, այդ իսկ պատճառով այդ կոնֆլիկտը մնացել է աննկատ: Ուշադիր աչքը, սակայն, միանգամից կնկատի, որ նույնիսկ հիմա այդ հակադրությունը կա:
Արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանը փորձում է խոչընդոտել Քոչարյանին, որովհետև ինքը ունի վերադառնալու հույսեր: Թե՞ Քոչարյանը չի գնում Սարգսյանի հետ հաշտեցման, որովհետև գտնում է, որ կառավարման տասը տարիներին չի գնահատվել ըստ արժանվույն: Կա՞ այս ամենի տակ քաղաքական հաշվարկ, թե՞ պարզապես ինչ-որ պահից սառած հարաբերություններն այլևս վերականգնել չի ստացվում: Հարցերը շատ են ու կախված են օդում: Ակնհայտ է, սակայն, որ այս պահին ոչ միայն չկա Քոչարյան-Սարգսյան տանդեմ, այլ նույնիսկ կա որոշակի հակադրություն, որն անշուշտ ձեռնտու է ներկա իշխանություններին:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում