Իշխանության ճգնաժամ. երբ պոպուլիստական որոշումները բախվում են իրականության հետ. «Փաստ»
Политика«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Ապամոնտաժվում են Օպերայի մերձակայքում գործող որոշ սրճարաններ և սրճարանների որոշ հատվածներ: Սա ապամոնտաժման առաջին փուլն է: Քաղաքապետարանի այս որոշմանը դեմ են ապամոնտաժվող սրճարանների սեփականատերերը և աշխատակիցները, որոնք բողոքի ակցիա են իրականացնում՝ պահանջելով դադարեցնել գործողությունը։ Օպերայի հարակից տարածքը պետք է մաքրել. այս հարցում կարծես բոլորը միակարծիք են, մյուս կողմից՝ իշխանության ցանկացած որոշում պետք է լինի մոտիվացված, հստակ, բոլոր շահառուների կարծիքը հաշվի առնող, որովհետև սրճարանների սեփականատերերն, օրինակ, իրենց հերթին նշում են, որ բիզնես գործունեության ծավալման համար կնքված պայմանագրերի ժամկետները չեն ավարտվել, իրենք ներդրումներ են արել, վարկեր վերցրել և այլն:
Թերևս իրավիճակի հակասականությունը պատճառ դարձավ, որ քաղաքապետարանը՝ հանդիպելով դիմադրության, ժամանակավորապես, ավելի շուտ՝ մի քանի ժամով կասեցնի ապամոնտաժման աշխատանքները։ Երեկ աշխատանքները սկսելու մի քանի փորձ դարձյալ արվեց, չնայած բողոքի շարունակվող ակցիաներին: Սակայն հարցն իրականում բուն գործընթացը չէ. փաստացի գործ ունենք ավելի խորքային պրոբլեմի հետ, որը կոչվում է իշխանության ճգնաժամ։
Օպերայի տարածքի շուրջ, գրավատների հետ կապված և համանման մի քանի այլ իրադարձությունները օրինաչափություն են նոր Հայաստանի համար, որովհետև հերթական անգամ պոպուլիստական որոշումը բախվում է իրականության հետ։ Իսկ փակուղային իրավիճակից պոպուլիստական ելքեր չկան, մանավանդ՝ քաղաքային իշխանությունները համառորեն չեն կարողանում բացատրել, թե ինչու են Օպերայի հրապարակի «մաքրումն» իրականացնում սելեկտիվ, կամ՝ ինչո՞ւ է քաղաքային իշխանությունն առայժմ ասոցացվում միայն քանդողի հետ՝ այդպես էլ հանդես չգալով կրեատիվ որևէ նախաձեռնությամբ։ Սրանք սկզբունքային հարցեր են, եթե նույնիսկ իշխանությունը փորձում է «ջրել» դրանք։ Օրինակ՝ եթե տարածքում գործող երեք սրճարան փակվում է, իսկ մյուսները շարունակելու են գործել, ապա հասարակության մոտ օբյեկտիվ կասկածներ կարող են առաջանալ, թե գործ ունենք կոռուպցիոն լատենտ դրսևորումների, ռիսկերի, կամ՝ քաղաքական հաշվարկով կայացված որոշումների հետ։
Քանդման ենթակա սրճարանների սեփականատերերը նախօրեին պահանջում էին հանդիպում Նիկոլ Փաշինյանի հետ, սակայն, ի վերջո, համաձայնեցին հանդիպել Երևանի քաղաքապետին։ Դարձյալ թվում էր՝ գտնվել է արդյունավետ լուծում, որովհետև նման իրավիճակներում ամենաընդունելի ձևաչափը երկխոսությունն է, որը մի կողմից հնարավորություն է տալիս, որպեսզի իշխանություններն իրականություն դարձնեն իրենց որոշումները, մյուս կողմից՝ նախադրյալներ է ստեղծում, որպեսզի մյուս շահառուները ստեղծված իրավիճակից դուրս գան նվազագույն կորուստներով։ Երկխոսություն, որպես այդպիսին, իհարկե, չկայացավ, որովհետև քաղաքապետարանում սրճարանների սեփականատերերի հետ չհանդիպեցին ո՛չ քաղաքապետը, ո՛չ էլ՝ գլխավոր ճարտարապետը. իշխանության գլխավոր բանակցողը Կենտրոն համայնքի ղեկավարն էր, որը համակարգում էր ապամոնտաժման աշխատանքները ու, ըստ էության՝ նոր ասելիք չուներ սրճարանների պատասխանատուներին։ Արդյունքում ցույցերը երեկ շարունակվեցին Մաշտոցի պողոտայում՝ ճանապարհ փակելով, ինչը հանդիպեց ոստիկանության կոշտագույն դիմադրության: Եղան քաշքշուկներ, բերման ենթարկվածներ...
Սակայն խնդիրը սրճարանների կամ գրավատների սեփականատերերի ու աշխատողների իրավացիությունը կամ ոչ իրավացիությունը չէ: Խնդիրը որոշումների կայացման ու դրանց ապահովման ընթացակարգերն ու տրամաբանությունն է: Իշխանության հերթական նախաձեռնությունը, մեղմ ասած, միանշանակ չի ընդունվում։ Պատճառները տարբեր են։ Նախ՝ իշխանության այս որոշումը, ինչպես և մի շարք այլ որոշումներ, նույնպես զուրկ է կոնցեպտուալ բաղադրիչից ու իրավիճակային է, եթե նույնիսկ ունի օբյեկտիվ հիմքեր ու միտված է նախկինում կատարված ապօրինությունների վերացմանը։ Հետո՝ Երևանի ավագանու և, ըստ այդմ, քաղաքապետի ընտրությունը ոչ թե այդ անձերի, այլ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ընտրությունն էր։ Նույնը կարելի է ասել դեկտեմբերին կայացած խորհրդարանական ընտրությունների մասին: Այսինքն՝ Երևանի գործող քաղաքապետը, նախարարները, պատգամավորները, այլ պաշտոնյաներ փաստացի որոշում կայացնողներ չեն, այլ գտնվում են Նիկոլ Փաշինյանի լեգիտիմության ստվերում։ Իշխանությունը հիմնված է բացառապես Նիկոլ Փաշինյանի հեղինակության վրա, ու հասարակության մեծամասնության համար միայն նա է ասոցացվում իշխանության հետ։ Նման իրավիճակի շարունակվելու դեպքում իշխանության ճգնաժամն անխուսափելի է։