Կոստյումի գնից քամած ինտրիգն ու պրոֆեսիոնալիզմը
ՔաղաքականՊետական վերահսկողական ծառայության պետ, ում լիազորությունները ժամանակավորապես դադարեցված են, Դավիթ Սաասարյանի մոտ 1,5 ժամ տևած մամուլի ասուլիսի ժամանակ լրագրողներին բազմաթիվ հարցեր էին հետաքրքրում:
Հարց հնչեց նաև, թե նկարում պատկերված Սանասարյանի կոստյումն ինչ արժե: Առաջին հայացքից թվում էր, թե սովորական հարց է, որը ստացավ նույնքան սովորական, նույնիսկ հումորային պատասխան, բայց որ այն դառնալու էր քննարկման թեմա, մի փոքր անսպասելի էր:
Անկեղծ ասած՝ զարմանալի էր նաև այդ հարցի մասին Սանասարյանի ֆեյսբուքյան գրառումը, որը նա ասուլիսից մեկ օր անց կատարեց.
«Անճարների հերթական ապատեղեկատվությունը Երեկ մի աղջկա սովորեցրել էին, որ ասուլիսի ժամանակ սենսացիա ապահովեր, բայց արժանացավ լրագրողների ընդգծված վատ վերաբերմունքին։ Հիմա էլ աղջնակի անհեթեության վրա տարածում են, թե իբր ես չեմ հերքել, որ 3 մլն դրամանոց կոստյում եմ հագնում։ Ժողովուրդ ջան, սա ձեզ եմ հաշվետություն տալիս, ոչ թե կեղծիքը հորինողներին. երբևիցե 200.000 դրամից թանկ կոստյում չեմ կրել, և հիմնականում պատվիրում եմ հայ դերձակների մոտ։
Սիրում եմ բոլորիդ»:
Այս գրառմանը գուցե չանդրադառնայինք, եթե Սանասարյանն իրեն հարց ուղղած լրագրողի հանդեպ վատ վերաբերմունքը չպայմանավորեր ասուլիսին մասնակցող մյուս լրագրողներիով: Ի դեպ, լրագրողները ասուլիսին մասնակցում են ոչ թե իրենց քաղաքացիական դիրքորոշումը հայտնելու կամ իրենց վերաբերմունքը ցույց տալու համար, այլ որովհետև դա իրենց աշխատանքն է: Իսկ այդ պարագայում որևէ մեկն իրավունք չունի իր գործընկերոջ հնչեցրած հարցի մասին կարծիք հայտնել, առավել ևս՝ վերաբեմունք դրսևորել:
Բոլոր լրագրողներն ունեն հարց տալու իրավունք և անախ նրանից դուր է գալիս դա մյուս կոլեգաներին, թե՝ ոչ: Եվ ազատորեն կարող են օգտվել այդ իրավունքից, իսկ հնչեցված հարցի մասին գնահատական տալը կամ վերաբեունք դրսևորելն ամենևին էլ լրագրողի առաքելությունը չէ:
Ինչ վերաբերում է Սանասարյանի կոստյումի կամ մեկ այլ պաշտոնյայի կնոջ պայուսակի ցնցող գների մասին հրապարակումներին, ապա հարց է ծագում, թե ինչո՞ւ մեկ տարի առաջ նման հարցեր չէին բարձրացվում: Հետաքրքիր է իմանալ նաև, թե ինչպե՞ս են «մասնագետները» կարողանում նկարից հասկանալ, թե այս կամ այն ապրանքը իսկապե՞ս նշած ֆիրմաների արտադրանքն է, թե՞ ասենք դրա չինական նմանակն է:
Մեկ բան ակնհայտ է, որ այս օրերին, երբ շատերի հիմնական գործը մյուսների վրա ցեխ շպրտելն է, պրոֆեսիոնալիզմ ասվածը մղվել է հետին պլան: Եվ դա վերաբերում է ոչ միայն ապրանքների էքսպերտիզայով զբաղվողներին, այլ շատ ուրիշ մասնագետների, որի հետևանքով շատ հաճախ դժվար է լինում տարանջատելը, թե տվյալ դեպքում անձը որպես հասարակական գործի՞չ է հանդես գալիս, թե՞ որպես ակցիայի մասնակից:
Արմինե Գրիգորյան