Արժևորել պետք է մշտապես, այլ ոչ թե սոսկ այն ժամանակ, երբ ունեք կարիքը. կյանքը պատվերով համերգ չէ. «Փաստ»
Общество«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Մեզ կանչում են, մեր օգնությանը դիմում ու զանգում, երբ ունեն մեր կարիքը, իսկ երբ ամեն ինչ լավ է, մեր գոյության մասին չեն էլ հիշում: Սա դարերի խորքից եկած պարադոքս է, որը մեզանից շատերն են իրենց մաշկի վրա զգացել: Ցավալի է, երբ քո լավ կամ վատ լինելու մասին հնարավոր է ամիսներով չհետաքրքրվի քեզ հարազատ մեկը, բայց ահա, երբ նա խնդիրներ ունենա կամ էլ գումարի կարիք, անմիջապես կգտնի քեզ: Մինչ այս գործերը շատ էին, հոգսերը՝ նույնպես, ժամանակ չկար ու չկար:
Ժամանակ կա, երբ քեզանից ինչ-որ ակնկալիք ունեն, անգամ կարևոր չէ նյութական, խորհրդի, թե այլ: Հաճախ եմ մեջբերում ժողովրդական խոսքերը: Ժողովուրդն, իրոք, հանճարեղ է:
Ինչ են ասում ամիսներով մեր ձայնը չլսած, մեր որպիսությունը չհարցրած մարդիկ՝ «գործս քեզ ընկավ», այսինքն՝ եթե չընկներ, քեզ չէր զանգի, չէր հիշի. վաղուց չեք հանդիպել, գուցե մի օր վատառողջ ես եղել և օգնության կարիք ունեցել, բայց հիմա իր գործը քեզ է ընկել, խնդրելու բան ունի:
Դա ճիշտ չէ, մարդկանց միշտ պետք է հիշել, մեկ զանգ, մեկ հանդիպում, և դուք ևս մեկ անգամ ցույց եք տալիս, թե ձեր հարաբերությունները, ընկերությունը, բարեկամությունը որքան կարևոր է ձեզ համար: Մարդկանց պետք է արժևորել ամեն պահի՝ հիվանդ և առողջ, տխուր և ուրախ, դժբախտ և երջանիկ, աղքատ և հարուստ ժամանակ:
Մարդը մարդու, մարդը պետության համար պետք է գերագույն արժեք լինի բոլոր առումներով: Քաղաքացուն չի կարելի հիշել միայն այն ժամանակ, երբ ընտրություններ են, քաղաքացուն չի կարելի «հյուր գնալ», երբ դա ձեզ է պետք, պետք չէ սոսկ ձեր «լավը լինելն» ի ցույց դնելու համար զրուցել նրա հետ, հարցնել հոգսերի մասին, հետաքրքրվել աջակցության ծրագրից օգտվե՞լ է, թե՞ ոչ, հերթական անգամ գովազդել հեղափոխության բերած փոփոխությունները, որոնք շատերս այդպես էլ չենք զգում մեզ վրա:
Քաղաքացուն պետք է միշտ հիշել, ամենօրյա աշխատանքով ցույց տալ նրա կարևորությունը պետության կյանքում, թևեր տալ, որ էլ ավելի բարձր ճախրի, որովհետև յուրաքանչյուրի հաջողության պարագայում հենց պետությունը հաղթանակած դուրս կգա փորձություններից:
Վերադառնալով գնահատված լինելուն: Առողջապահության նախարարը, վարչապետը, առողջապահական համակարգի այլ պաշտոնյաներ պարբերաբար դիմում են բժիշկներին՝ շեշտելով, որ անհրաժեշտ է նրանց աջակցությունը համավարակի դեմ պայքարում:
Վերջին օրերին խոսքը հատկապես անեսթեզիոլոգ-ռեանիմատոլոգների մասին է: Հուրախություն մեզ՝ բժիշկներն արձագանքում են իրենց ուղղված կոչին, կատարելով այս օրերի համար ամենածանր, հերոսական, անգնահատելի աշխատանքը՝ հոգ են տանում մարդկանց մասին, նրանց երկրորդ կյանք պարգևում:
Հաճախ են ասում՝ սա բժշկական համայնքի պատվի հարցն է, Հիպոկրատի երդում են տվել և պետք է պատվով կատարեն իրենց գործը: Մարդիկ դրա համար մշտապես շնորհակալ են լինելու բժիշկներին: Իսկ պետությո՞ւնը…
Ես, ինչու միայն ես, առհասարակ մարդիկ իրենց բնույթով հիմնականում հիշաչար չեն, բայց երբեք չեն մոռանում որոշ ժամանակ առաջ տեղի ունեցածը:
Հիշում են, քննարկում, վերլուծում, քննադատում, նեղանում, նորից օգնության հասնում…:
Բայց եթե բոլոր ոլորտներում պետությունն ունի մասնագետների կարիքը, չպետք է հիշի նրանց մասին միայն դժվար պահերին, պետք է իր քայլերով ցույց տա, որ, օրինակ՝ բժիշկն արժեք է իր համար:
Փակելով կամ միավորելով բժշկական հաստատությունները՝ պետությունը, հանձինս գործող կառավարության, ցույց է տալիս իր վերաբերմունքը բուժաշխատողի նկատմամբ, որոնց պետք է փայփայի, բարձրացնի նրանց աշխատավարձը, հոգ տանի նրանց հանգստի համար, արտոնյալ պայմաններ ապահովի նրանց երեխաների ուսման համար: Վստահ եմ՝ որևէ մեկը սա ավելորդ ու չհիմնավորված ծախս չի համարի: Կասի՝ արժանի են:
Չի կարելի քնել ու արթնանալ և հասկանալ, որ մասնագետն արժեքավոր է, խնդրել, որ նա գա պետությանն ու մարդկանց օգնության, քանի որ վիճակն ամենալավերից չէ:
Կյանքը պատվերով համերգ չէ: Եթե պետությունը ձեռք չի մեկնում մասնագետին, երբ նա ունի դրա կարիքը, հավատացեք՝ հետագայում նա նույն կերպ արձագանքելու է պետության հորդորներին, խնդրանքներին ու կոչերին՝ անհաղորդ լռությամբ:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
