«Էրիկիս միշտ ասում էի՝ առանց քեզ ու քո ձայնի մեկ րոպե չեմ ապրի, հիմա տղաներիս համար եմ ապրում». Էրիկ Աբրահամյանն անմահացել է նոյեմբերի 3-ին Մարտունի քաղաքը պաշտպանելիս. «Փաստ»

Interview 16 September, 2023 10:04

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Կենսուրախ էր, կյանքով լեցուն: Որտեղ Էրիկն էր, այնտեղ ուրախություն, աշխուժություն էր տիրում»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Հայկուհին՝ Էրիկի մայրիկը:

Երբ հարցնում եմ, թե մանկության տարիներին նույնպես այդպիսի՞ն էր, մայրիկը ժպտալով արձագանքում է՝ Էրիկս այդպիսին է ծնվել: Ասում է՝ որդին այնքան աշխույժ էր, որ ընտանիքը որոշեց՝ պետք է գոնե սպորտի հաճախի էներգիան պարպելու համար: «Բայց անգամ պարապմունքներից վերադառնալուց հետո այնքան շատ էներգիա էր ունենում, որ այն, ինչ սովորում էր սպորտային պարապմունքների վայրում, պետք է փորձարկեր տանը: Հինգ տարեկանից տարբեր սպորտաձևերի է հաճախել՝ կարատեի, բռնցքամարտի և այլն: Տարբեր սպորտաձևերի՝ թեկուզ կարճ ժամանակով, բայց հաճախել է: Ըմբշամարտի մրցումների ժամանակ վնասվածք ստացավ, և թույլ չտվեցինք այլևս մրցումների մասնակցել, բայց մոտ 10-11 տարի սպորտն իր կյանքում մշտապես կար»:

Տիկին Հայկուհին վերհիշում է՝ Էրիկը մանկապարտեզի հանդեսների գլխավոր դերակատարն էր: «Այդ հանդեսների ժամանակ միշտ վերջին շարքերում էի նստում, որ ինձ չտեսնի, հակառակ դեպքում ամեն ինչ թողնում էր ու ինձ մոտ գալիս: Իրեն վստահված դերը խաղում էր, հետո, երբ գալիս էր մյուս երեխայի հերթը, Էրիկը սկսում էր չարություն անել: Երբ նորից իրեն էին խոսք տալիս, լրջանում էր ու շարունակում իր դերը խաղալ: Անգամ բեմի վրա շատ ակտիվ էր, կարծես դերասան լիներ: Դպրոցում լավ էր սովորում, ակտիվ աշակերտ էր, ուսուցիչներն իրեն շատ էին սիրում, իր մասնակցությունը պետք է ունենար նաև միջոցառումների կազմակերպչական հարցերում: Լիդերի հատկություններ ուներ: Շատ սիրում էր «Ռազմագիտություն» առարկան: Մի քանի վայրկյանում քանդում և հավաքում էր զենքը, ուսուցիչը մի քանի անգամ թույլ է տվել, որ նա վարի դասը: Ռազմական արվեստին վերաբերող դասերի էր մասնակցում: Որսորդություն ևս սիրում էր, հագնում էր անգամ չափերով մեծ շորերը և գնում որսորդության: Իր շորերը մինչև հիմա կա, պահել եմ դրանք»: Էրիկը սովորել է Արմավիր քաղաքի 9-րդ հիմնական դպրոցում, 9-րդ դասարանն ավարտելուց հետո՝ Արմավիրի տարածաշրջանային պետական քոլեջի «Ֆինանսներ, բանկային գործ» բաժնում:

Բարձրագույն կրթությունը շարունակել է Տերնոպոլի ազգային պետական տնտեսագիտական համալսարանի երևանյան մասնաճյուղի «Ֆինանսներ և վարկ, ապահովագրական գործ» բաժնում:Երկրորդ կուրսի ուսանող էր, երբ զորակոչվեց բանակ: «Շատ էր սիրում իր կուրսեցիներին, ասում էր՝ ափսոսում եմ, որ երբ վերադառնամ, իրենք արդեն ավարտած կլինեն: Սիրում էր բանկային գործը, ես էլ կողքից միշտ ասում էի՝ քեզ այդ մասնագիտությունը շատ «կսազի»: Իր բիզնեսն ուներ, մտադիր էր նաև այն զարգացնել: Սովորում էր, զուգահեռ աշխատում: Այդ տարիքում հասցրեց հայրիկին մեքենա նվիրել, տարիքով մեծերից ավելի աշխատասեր էր: Ամեն օր մտածում էր, թե ինչ անի, ինչով զբաղվի՝ խանութ բացեմ, սա գնեմ: Նույնն էլ բանակում ծառայելու ժամանակ: Զանգում էր՝ մա՛մ, երբ վերադառնամ, այսինչ բանն եմ անելու, այս մի գործն եմ նախաձեռնելու»: Էրիկը բանակ է զորակոչվել 2020 թ.ի հունվարի 14-ին, ծառայում էր Մարտունի 3-ում:

«Հայրիկը միշտ ասել է՝ տղա է, թող գնա, ծառայի ու գա: Վնասվածք ուներ, կարող էր ծառայությունից ազատվել, բայց հայրիկն ասաց՝ թող ծառայի: Ուրախ ենք իրեն ճանապարհել բանակ, սիրով է մեկնել, ընկերների հետ մեծ քեֆ կազմակերպեցինք, ասաց՝ զորացրվելուց էլ մեր բոլոր բարեկամներով կհավաքվենք: Ուրախ էր նաև, որ Մարտունի 3-ում է ծառայելու, քանի որ մտերիմ ընկերն այնտեղ էր ծառայում, մի քանի անգամ էլ հասցրել էր իրեն այցի գնալ: Իրեն շատ լավ էր զգում»: Էրիկն ութ ամսվա ծառայող էր, երբ սկսվեց պատերազմը: «Այդ օրն առավոտյան 7-ին զանգում է ընկերոջը՝ Սա՛մ, պատերազմ է, մեզ դիրքեր են բարձրացնում: Ընկերն էլ ասում է՝ «էլի դու սկսեցիր, թող քնեմ»: Քանի որ Էրիկը շատ կատակասեր էր, ընկերը չի հավատում նրա ասածին, մտածում է, որ հոգու հետ է խաղում, քնից հանում: Տագնապի ժամանակ արագ դիրքեր են բարձրանում, հեռախոսները մնում են զորամասում, ընկերոջ համարն է միայն անգիր հիշում և ուրիշի հեռախոսից նրան է զանգում: Իրենց նախ տանում են Մարտունու համար N դիրքը, 37 օր այդ դիրքում է եղել: Ամեն օր զանգում էր, բոլորիս հետ խոսում, մեզ շատ բան չէր ասում, մի քանի րոպե ենք խոսել: Երբ ինձ ասացին, որ Էրիկը չկա, չէի հավատում: Մեզ հավատացնում էր, որ ամեն ինչ նորմալ է: 37 օր պաշտպանում է իր դիրքը, ասում են, որ թուրքերից 50 մետր էին հեռու: Նոյեմբերի 2-ին՝ իր ծննդյան օրը, երեկոյան ժամի զանգեց՝ մա՛մ, ումից չէի սպասում, ինձ զանգել են: Ես էլ ասացի՝ Է՛ր, ընկերներդ տորթ էին բերել, ծնունդդ նշեցինք:

Զրուցեցինք՝ մա՛մ, գնամ քնեմ, որ գիշերը նորից պիտի դիտարկում անեմ»: Մայրիկի խոսքով, մի կես ժամ քնից հետո Էրիկին և տղաներին տեղափոխում են, ասում են, որ առաջին գծից տանում են երրորդ գիծ: «Հարթ դաշտ է լինում, դանակներով սկսում են խրամատ փորել, որ առավոտյան պատրաստ լինի: Պատմում են՝ սվին դանակով հողը փորելիս Էրիկը ծիծաղելով ասում է՝ մենք մեր տեղը փորում ենք»: Առավոտյան հարձակում է սկսվում: Նոյեմբերի 3-ի առավոտյան ժամը վեցից մինչև ցերեկը երկուսը տղաները կռիվ են տալիս: «Ժամը երկուսին երեխես ոտքից վիրավորվում է, երբ ընկերները ցանկանում են իրեն էլ տեղափոխել, ասում է՝ «փախեք, ձեզ չկպնի, կասեք, ինձ օգնության կգան»: Ընկերները նահանջում են, զեկուցում, որ Էրիկը վիրավոր է, ասում են, որ կգնան օգնության, բայց չեն գնում: Վիրավոր ոտքը բռնած՝ երեխես անօգնական մնում է դաշտում: Զոհվելուց հետո էլ երեք օր մնում է դաշտում, հետո տեղափոխում են Երևան՝ Հերացի: Իրեն 15 օր փնտրել ենք, չէինք գտնում: Պահել էին ֆուռի մեջ, մինչև դիահերձարանները դատարկվի, նոր տեղափոխեն: Տեղ չմնաց, որ իրեն չփնտրեինք: Հետո երեխուս գտանք այդ մեքենայի միջից»:

Էրիկը զոհվել է նոյեմբերի 3-ին՝ Մարտունի քաղաքը պաշտպանելիս: Տիկին Հայկուհու խոսքով, Էրիկի ամբողջ խմբից միայն հրամանատարը և որդին են զոհվել: «Հրամանատարի զոհվելուց հետո Էրիկն ինքն է կարծես սկսում կառավարել, կազմակերպել, կարծում եմ, որ թշնամին ֆիքսում է նրան: Ի դեպ, երբ գիշերը նրան տեղափոխել են, թևին նռնակ է կապել, երևի կանխազգացում է ունեցել ու ինքն իրեն ապահովագրել, որ գերի չընկնի»: Էրիկի զինակից ընկերները շարունակում են ամուր պահել կապն իրենց ընկերոջ ընտանիքի հետ: «Իրենք մեր տանից չեն բացակայում, բոլորն էլ ամեն րոպե մեր կողքին կանգնած են: Մեզ շատ հաճախ են հյուր գալիս, գիտեն, թե Էրիկը տանն է: Ես էլ գիտեմ, թե Էրիկն էլ իրենց հետ մեր տանն է: Իր բոլոր ընկերները շատ լավն են: Էրիկս էլ, Էդգարս էլ հավասարություն են սիրում ընկերության մեջ, շահամոլ չեն»: «Էրիկն իմ կուռքն է եղել, չգիտեմ՝ առաջնեկս էր, գուցե այդ պատճառով: Մեկ-մեկ ասում եմ՝ մեռնեմ, բայց հետո մտածում եմ՝ բա Էդգա՞րս: Երկու տղաներս էլ մենակ կմնան, ամեն օր գնում եմ Էրիկիս մոտ, չգնամ, ուժ չունեմ ես: Իրենց համար եմ ապրում: Չեմ ուզում մտածել, որ Էրիկս չկա: Հակառակը՝ Էրոս ինձ ուժ է տալիս: Իրեն միշտ ասում էի՝ առանց քեզ ու քո ձայնի մեկ րոպե չեմ ապրի: Էրիկն ինձ այնքան ուժ է տվել, որ և՛ ծիծաղում եմ, և՛ ասում-խոսում: Ճիշտ է, իմ ներսում ոչինչ չի փոխվում, բայց իրենից ստացած ուժը ստիպում է կյանքը շարունակել»:

Հ. Գ. - Էրիկ Աբրահամյանը Արցախի նախագահի հրամանագրով հետմահու պարգևատրվել է «Արիության» մեդալով: Պարգևատրվել է նաև ՀԿ-ների կողմից: Հուղարկավորված է Արմավիր քաղաքի պանթեոնում: