Ղարաբաղա-ադրբեջանական սահմանին տեղի ունեցած վերջին զարգացումները միջազգային հանրությանը եւս մեկ անգամ ապացուցեցին Հայաստանի հարեւան, բայց ոչ բարեկամ երկրի՝ Ղարաբաղյան հարցի այսպես կոչված «խաղաղ կարգավորման» ազնիվ մղումները: Հայկական բանակի հատուկ գործողությունների միջոցով, իհարկե, հնարավոր եղավ շփման գծի չեզոք գոտուց հանել օդաչուներից Ազատ Սահակյանի դին, Սերգեյ Սահակյանի ու Սարգիս Նազարյանի մասունքները: Տվյալ թեմայի շուրջ քննարկումները եւ քննադատությունները մինչ օրս շարունակվում են տարբեր մակարդակներով: Խնդրի շուրջ իր տեսակետով Orer.am-ի հետ է կիսվել նաեւ հոգեբան Կարինե Նալչաջյանը:
«Մեր բանակն աչքի առաջ, իր մտքի ու բազկի ուժով նվաճում է ժողովրդի վստահությունը, որը պակաս արժեքավոր չէ, քան թշնամու դեմ տարած հաղթանակները: Սա մեր բանակի հաղթանակների մյուս վեկտորն է` ազգային ինքնագիտակցության ուժեղացման անգնահատելի խթանը, հայությանը հոգեպես համախմբող և ազգային հպարտություն ներշնչող անփոխարինելի ազդակը, թթվածին`հոգսերի ու հիասթափությունների բեռի տակ կքած մեր ժողովրդի համար:
Ժողովուրդը տեսնում է, հասկանում ու գնահատում: Հայ մարդն այսօր հասկանում է նաև, որ իր պաշտպանվածության գրավականն ու երաշխավորը իր բանակն է, իր եղբայր ու զավակ զինվորականությունը, այլ ոչ թե օտար, հեղհեղուկ, մեր ազգի խնդիրներին անհաղորդ ու պատեհապաշտ արտաքին հովանավոր կոչվածը: Պաշտպանվածության զգացողությունն ու հետագա ցանկալի զարգացումների ակնկալիքն այսօր բխում է մեր բանակից` դիրքում մարտական հերթապահության կանգնած պատանուց, նվիրյալ հրամանատարներից, հայոց ռազմական գերատեսչությունների հմուտ ու խոհեմ ղեկավարներից: Ակնհայտ է, որ պաշտպանության նախարար Օհանյանի կողմից առաջ քաշված փոքր ուժերով մեծ խնդիրներ լուծելու և անկորուստ հաղթանակի վերաբերյալ սկզբունք-պահանջները սին խոսքեր չեն, այլ պարբերաբար փայլուն կերպով իրականացվող մարտավարություն»:
Սոսե Չանդոյան