Ո՞վ է հովանավորում քաղաքական «թեժ աշունը» Հայաստանում. «Եռյակը» վայր կդնի՞ մանդատները

Analysis 15 October, 2014 10:30

Վերջին օրերին բազմաթիվ կարծիքներ են հրապարակվել hոկտեմբերի 10-ին կայացած հանրահավաքի, հնչած ելույթների և «ճառերի» վերաբերյալ: Ուստի կրկին անդրադառնալ հանրահավաքի նպատակներին և հարթակից հնչած մտքերին՝ անիմաստ է: Քանի որ պատմությունը տալիս է շատ կարևոր մի շարք հարցերի պատասխաններ՝ կատարենք փոքրիկ պատմական էքսկուրս և փորձենք հասկանալ, թե քայլերի ինչպիսի հաջորդականությունը կհաղթահարի ընդդիմության ճգնաժամը Հայաստանում: Դեռևս 2011 թվականի մարտի 1-ին Լևոն Տեր-Պետրոսյանը իշխանություններին առաջադրեց 15 կետից բաղկացած (http://old.a1plus.am/am/politics/2011/03/01/ltp) պահանջների ցանկ և դրանց կատարման համար 15-օրյա ժամկետ սահմանեց: Հաջորդ՝ մարտի 17-ի հանրահավաքին, Լ. Տեր-Պետրոսյանը իր բավականին ընդգրկուն 15 կետերը փոխեց ընդհամենը 3 «խնդրանք-պահանջների» հետ (http://www.a1plus.am/45425.html): Իսկ հետագա հանրահավաքներին այդ երեք պահանջները դարձան առանցքային և, կարծես նախօրոք ձեռք բերված պայմանավորվածության համաձայն, գործող իշխանությունները «կատարեցին» այդ երեք պահանջները: Արդյունքում մարտի 1-ին հնչեցված բովանդակային առումով կարևոր պահանջները հօդս ցնդեցին, իսկ Լ. Տեր Պետրոսյանը ժողովրդին «տուն» ուղարկեց: Հասկանալի է թե ինչպիսի հիասթափություն ապրեց հույսով լցված հանրությունը… Հարկ չեմ համարում անդրադառնալ 2013 թվականի մարտ-ապրիլ ամիսներին տեղի ունեցած իրադարձություններին, բոլորիս է հայտնի, թե հասարակ ժողովուրդը ինչպիսի հիասթափություն ապրեց այդ օրերին: Հիմա կարծես թե ամեն ինչ նորից կրկնվում է, սակայն մի էական տարբերությամբ՝ հարթակում հին խաղացողների կողքին հայտնվել է նոր խաղացող, որի հակասական կերպարը տարաբնույթ մեկնաբանությունների առիթ է դարձել: Կրկին հնչում են հավաստիացումներ, թե իշխանափոխություն են անելու, ազատվելու են ավազակապետությունից, մաքրելու են «ավգյան ախոռները» և այլ ամպագորգոռ հայտարարություններ: Բայց, ինչպես 2011 թվականին, այնպես էլ այսօր, ելույթների վերջնամասում շեշտադրումները նույնն են՝ 08.04.2011 թ. - «Մենք դեռեւս հակված չենք իշխանության հետ վերջնագրի լեզվով խոսելու, բայց ժողովրդի համբերությունն էլ չափ ու սահման ունի։ Ապրիլի 28-ը պետք է դառնա կա՛մ երկխոսության սկզբնավորման, կա՛մ էլ՝ իշխանության ու հասարակության վերջնական ջրբաժանի օր»- (http://www.azatutyun.am/content/article/3551459.html): 10.10.2014 թ. -«Վարչախմբից այլեւս սպասելիք չունենալով, այսուհետեւ մենք նրան պահանջներ կամ փոխզիջումային առաջարկներ, առավել եւս վեջնագրեր չենք ներկայացնելու։ Մեր ծրագրերն ու նպատակները հստակ են, ուստի երկխոսության եւ փոխզիջումային լուծումների առաջարկները պետք է բխեն իշխանություններից։ Եթե այդ առաջարկները ողջամիտ լինեն, ապա հնարավոր է, որ դրանց ընդառաջենք, իսկ եթե ոչ, ապա, գործող նախագահի օրինակով, դրանք կուղարկենք գրողի ծոցը» (http://www.ilur.am/news/view/36054.html#sthash.GkObaea0.dpuf): Ինչի՞ մասին է խոսում այս հանգամանքը. մեր ընդիմադիրները նոր «փորացավ» ունեն, որը միայն իրենց է հայտնի: Ժողովրդին կրկին սարքել են մահակ ու թափահարում են այս ոչ բարով իշխանության գլխին՝ սեփական ամբիցիաները բավարարելու համար: Բացի հրապարակներում զանգվածերի առաջ հոխորտալուց՝ հակաիշխանական ուժերը իրական քաղաքական քայլերից մշտապես խուսափել են: Երբ ընտրություններից հետո խոսվում էր խորհրդարանական կամ ավագանու մանդատները վայր դնելու մասին՝ նրանք հայտարարում էին, որ գնում են ԱԺ՝ իշխանություններին օր ու արև չտալու համար, մինչդեռ նախանձելի միասնությամբ նույն իշխանությունների կողքին կանգնեցին նրանց համար ամենակարևոր պահերին: Ասվածի վառ ապացույցը Գլխավոր դատախազի և ԱԺ նախագահի ընտրություններին ոչ իշխանական ուժերի քվեարկությունն էր՝ հօգուտ իշխանության առաջադրած թեկնածուների: Սրանք երևույթներ են, որոնք կասկածներ են ծնում հարթակում կանգնածների ազնվության վերաբերյալ: Նմանատիպ պիտակներից ձերբազատվելու համար «Հրաշալի քառյակի» մաս կազմով ուժերը, ի հավաստումն իրենց կողմից պետության և ժողովրդի շահերի պաշտպանության ազնիվ մղումների, հռչակած նպատակների անբեկանելության և կուլիսային պայմանավորվածություններից զերծ մնալու պատրաստակամության՝ պետք է հոկտեմբերի 24-ին հայտարարեն՝ Ազգային ժողովի պատգամավորի մանդատները վայր դնելու և իշխանությունների հետ որևէ ձևաչափով համագործակցության բացառման մասին: Միայն այս պարագայում կարելի կլինի հավատալ մեր ընդիմադիրների ազնիվ մղումներին, հակառակ դեպքում հասկանալի է, որ այս «թեժ աշունը» հերթական անվճար և բազմամարդ թատերական բեմադրությունն է, որի պրոդյուսերը և գլխավոր հովանավորը Գագիկ Ծառուկյանն է, իսկ գլխավոր դերում հանդես է գալիս Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Մինչդեռ, ինչպես գիտենք, ոչ ոք անշահախնդիր նման բեմականացումներ չի հովանավորում: Իսկ վճարողը, ինչպես միշտ, հասարակությունն է... Հրանտ Զորյան