«Բաքուն փորձում է օգտվել Մոսկվա-Արևմուտք օրեցօր աճող հակամարտությունից». Նարեկ Գալստյան

8 August, 2014 16:37

Orer.am-ի զրուցակիցն է Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակյան կուսակցության ատենապետ Նարեկ Գալստյանը: Ինչու ռազմական գործողությունները և դիվերսիոն հարձակումները ակտիվացան հենց այս հատվածում: ՌԴ-Արևմուտք լարվածությունը կապ կարո՞ղ է ունենալ իրավիճակի հետ: Եթե մի փոքր պատմական անդրադարձ կատարենք, ՆԱՏՕ-ի ուժերի կողմից Հարավսլավիան ռմբակոծելուց հետո Եվրոպայում այսքան ակտիվ ռազմական գործողություններ չէին ծավալվել այնպես, ինչպես հիմա Ուկրաինայում է: Այս առումով միջազգային հանրության ուշադրությունը սևեռված է Մոսկվա-Արևմուտք օրեցօր աճող հակամարտության վրա, ինչից, բնականաբար, կարող է և փորձում է օգտվել պաշտոնական Բաքուն: Դրա հետ մեկտեղ միամտություն կլինի ասելը, որ ողջ քաղաքակիրթ աշխարհը դեմ է Հարավային Կովկասում լարվածության աճին... Լայնածավալ պատերազմ ձեռք չի տալիս ոչ Ռուսաստանին և ոչ էլ Արևմուտքին, բայց լարվածության աճ, սահմանային միջադեպեր՝ անխտիր բոլորին: Սա, բնականաբար, հնարավորություն է տալիս հավելյալ ճնշում գործադրել թե՛ մեր, և թե՛ ադրբեջանցիների վրա, որի հիմնական ավարտը, ըստ շահագրգիռ ուժերի, կարող է դառնալ խաղաղապահների տեղակայումը շփման գծում, ինչը, բնականաբար, պետք է անընդունելի լինի Հայաստանի և Արցախի համար: Մեր երկրի անվտանգության միակ երաշխիքը ո՛չ Մոսկվան է, և ո՛չ էլ Վաշինգտոնը: Մեր ֆիզիկական անվտանգության միակ երաշխիքը հայկական Զինված Ուժերն են, և վերջ: Միամտություն կլինի կարծել, որ որևիցե մեկը կարող է և ցանկանում է զսպել Ալիևին և իր կլանին վերջին 20 տարիների հոխորտանքները գործի վերածելու փորձում: Արդյոք վերջին իրադարձությունները նոր բանակցային ձևաչափ պարտադրելու ենթատեքստ չի պարունակում: Սոցիալ Դեմոկրատ Հնչակյան կուսակցությունը մշտապես կողմ է արտահայտվել Արցախի՝ որպես լիիրավ միջնորդ բանակցային գործընթացում հանդես գալու օգտին: Ցավոք, Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանության տարիներին այդ ձևաչափը խաթարվեց: Դրա հետ միասին, ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը կարծես թե սպառել է իր ներուժը՝ հաշվի առնելով ոչ հստակ, լղոզված հայտարարությունները, որոնք արվում են վերջին միջադեպերի հետ կապված: Կլինի նոր ֆորմատ, թե կմնա հինը՝ կարծում եմ էական ոչինչ չի տա: Աշխարհը պետք է ճանաչի Արցախի ժողովրդի՝ սեփական հողում ազատ ու անկախ ապրելու ձգտումը՝ սա է խնդրի լուծման միակ ճանապարհը: Միջազգային հանրությունը մշտապես առաջնորդվում է երկակի ստանդարտներով, որի պատմական օրինակները մեր աչքի առջև են: Եթե Արևմուտքի համար Կոսովոն, իսկ Ռուսաստանի համար Աբխազիան և Օսեթիան կարող են անկախանալ, Ղրիմը դառնա ռուսական պետության մաս, ապա որն է Արցախի անկախությունը չճանաչելու պատճառը.. Այստեղ արդարություն պետք չէ փնտրել, արդարությունը միշտ էլ ուժեղին է տրվում, իսկ մեր ուժը բանակն է, քաղաքակիրթ, ժողովրդավարական պետություն ունենալու տեսլականը, որն այլընտրանք չունի: Մենք սրան պետք է ձգտենք, մնացածը երկրորդական է: Փորձագետները վտանգ են տեսնում, որ Թուրքիան կհրահրի նոր սահմանային լարումներ՝ ցեղասպանության 100 ամյակի մեծ քարոզարշավը կասեցնելու համար: Դուք այդպիսի իրավիճակը հնարավոր համարու՞մ եք: ՍԴՀԿ-ն երբեք չի ցանկանում արհեստական բաժանում դնել Ցեղասպանության տարելիցների միջև: Լինի 100-րդ, թե 150-րդ տարելիցը, մարդկության պատմության ամենամեծ ոճիրը, որ կատարվել է Թուրքիայի կողմից, վաղեմության ժամկետ չունի: Անշուշտ, 100-րդ տարելիցը Հայաստանն ու Սփյուռքը պետք է օգտագործեն՝ Հայ Դատի լուծման մեջ մեկ քայլ առաջ գնալու համար և, կրկին պարզ է, որ պաշտոնական Անկարան ու Էրդողանի հայատյաց կառավարությունն ամեն ինչ անելու են մեր ծրագրերը խափանելու համար: Այն, որ Թուրքիան ամեն կերպ աջակցում է Ադրբեջանին, երբեք էլ մեզ համար նորություն չի եղել: Այն, որ մշտապես ցանկանում են լարված պահել իրավիճակը, կրկին քննարկման ենթակա չէ: Այստեղ ավելի կարևոր է, թե մենք՝ իբրև պետություն և հասարակություն ինչ պետք է անենք՝ նման ոտնձգություններին դիմակայելու համար: Առաջինը, ըստ ՍԴՀԿ-ի, պետք է հետ կանչել հայ-թուրքական խայտառակ արձանագրությունները մեր խորհրդարանից: Եթե իշխանությունները ուզում էին հասնել նրան, որ ողջ աշխարհը հասկանա, թե հաշտեցմանը դեմ է Թուրքիան, կարծում եմ հասել են դրան: Հիմա այլևս դրանց գոյությունը ոչ միայն անիմաստ, այլ նաև ստեղծված լարված իրավիճակում ստորացուցիչ է: Ինչ վերաբերում է բուն հարցին, ապա պարզ է, որ անգամ պետական ահաբեկչական դիվերսիաները, որ կատարվում են սահմանին Ադրբեջանի կողմից, հովանավորվել և հովանավորվելու են Անկարայում: Բաքուն առանց Անկարայի նման է անատամ ու փոքրիկ շնիկի, որ միայն հաչել գիտի՝ չնայած վերջին 20 տարիներն ապացուցեցին, որ անգամ Թուրքիան չկարողացավ Ալիևի և իր կլանի բերանն ատամ դնել: Այստեղ ամենամեծ ողբերգությունը զոհված հայ բանակայիններն են, որոնք սրբորեն կատարել և կատարում են իրենց պարտքը Հայրենիքի առջև... Պետությունը կարևոր խնդիր ունի կատարելու այդ մարդկանց ընտանիքներում: Միայն մեդալ տալը բավարար չէ, պետք է նաև ցույց տալ, որ մենք տեր ենք Հայրենիքի պաշտպանի ընտանիքներին: Որպես ՍԴՀԿ ղեկավար՝ բավարար՞ր եք գնահատում ՀՀ իշխանությունների քայլերը ստեղծված իրավիճակում: Հնչակյան կուսակցությունն ահռելի տարաձայնություններ ունի իշխանությունների հետ իրենց վարած ներքին քաղաքականությունում և դրա մասին բազմիցս հայտարարել է իր գործիչների կողմից: Երկրում մոլեգնում է սոցիալական անարդարությունը, օլիգարխիան հասել է պետական կառավարման բարձրագույն մակարդակին: Դրա հետ միասին, քանի դեռ իշխանությունները վարում են զիջումների չգնալու արտաքին քաղաքականություն, քանի դեռ մեր բանակում վարվող քաղաքականությունը գոհացուցիչ հիմքերի վրա է, մենք պատերազմական իրավիճակում իրավունք չունենք և չենք էլ հանդես գա որևիցե կոչով: Պատերազմական իրավիճակը պետք է մի կողմ դնի բոլոր տարաձայնությունները: Որպես ավանդական կուսակցություն՝ ՍԴՀԿ-ն ինչ քայլեր է ձեռնարկում ցեղասպանության 100-ամյակին ընդառաջ Հայկական հարցը ակտիվացնելու ուղղությամբ: Սփյուռքում տարվող հայկական լոբբիստական աշխատանքների մի ստվար մասը ծանրացած է Հնչակյան կուսակցության վրա՝ չնայած մենք այդ մասին միշտ չէ, որ բարձրաձայնում ենք: ԱՄՆ-ի տարբեր համայնքներում ՍԴՀԿ- պրոտեկցիայի տակ գործում է Հայ-ամերիկյան խորհուրդը, որի վերջին երկու աշխատանքներն են Արցախի անկախության ճանաչումը Լուիզիանայի և Կալիֆորնիայի խորհդարանների կողմից: Այնտեղ, որտեղ գործում է Հնչակյան կուսակցությունը, կան լոբբիստական կազմակերպություններ՝ Ավստրալիայից մինչև Ֆրանսիա, Ուրուգվայից մինչև Միացյալ Նահանգներ և Լիբանան: ՍԴՀԿ-ն Սփյուռքի առաջամարտ և կարևոր բաղկացուցիչներից է...