Հռիփսիմե Ասատրյան. Բանաստեղծական ընտրանի (Շաբաթօրյա ընթերցումներ «Փաստ» օրաթերթից)

«ՓԱՍՏ» ՕՐԱԹԵՐԹԸ ՇԱՐՈՒՆԱԿՈՒՄ Է «ՇԱԲԱԹՕՐՅԱ ԸՆԹԵՐՑՈՒՄՆԵՐ» ՇԱՐՔԸ՝ ՆԵՐԿԱՅԱՑՆԵԼՈՎ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՆՄՈՒՇՆԵՐԻՑ, ԱՅԴ ԹՎՈՒՄ՝ ՄԵՕՐՅԱ ԳՐՈՂՆԵՐԻ: ԱՅՍ ԳՈՐԾՈՒՄ ՄԵԶ ՄԵԾԱՊԵՍ ԱՋԱԿՑՈՒՄ Է ՀԱՄԱՀԱՅԿԱԿԱՆ ԳՐՈՂՆԵՐԻ ՄԻՈՒԹՅԱՆ ՆԱԽԱԳԱՀ, ԳՐԱԿԱՆԱԳԵՏ ԱԲԳԱՐ ԱՓԻՆՅԱՆԸ, ԻՆՉԻ ՀԱՄԱՐ ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՆՔ:

ՀՌԻՓՍԻՄԵ ԱՍԱՏՐՅԱՆ

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԱԿԱՆ ԸՆՏՐԱՆԻ

***

Ես հողեղեն եմ, 

Կավից կերտված,

 Երկինքը Վաղուց եմ լքել 

Եվ իմ արյան 

Կարմիր շիթից 

Աստղերը խմել 

Չեն հագեցել: 

Ես հողեղեն եմ, 

Մեղք ու մեղր, 

Ես եմ երկինքը 

Աստղերով լցրել...

ԱՐՑՈՒՆՔԻ ԾԱՂԻԿ

Արցունքիս միջից 

Անուշ կծաղկես, 

Որպես մուգ թախիծ, 

Քնքշանք որպես: 

Աչքերիս խոնավ 

Թացերը վրադ 

Կելնես խոնարհ, 

տխուր կժպտաս; 

Տխուր կժպտաս 

Իմ աներջանիկ 

Օրերից բուսնած 

Արցունքիս ծաղիկ...

ՎԱՐԴԵՆԻՍ

Այստեղից երկինքն ավելի մոտ է, 

Հրե՛ն, դիպչում ես ձեռքդ մեկնելիս, 

Դաշտերն ամենուր քրտինքոտ են՝ 

Քրտինք է խմում հողը հերկվելիս: 

Արդար է հացը, հունձը մշակի, 

Որ կյանքն է տվել սևահողին:

Իսկ իր սրտի անարատ ոսկին 

Թռցնում է երախը հոշոտողի: 

Ծաղիկների մեջ մեղուների պարսեր 

Ու նանաներ աղբյուրների ակերին, 

Ով նրա աղբյուրներին է հասել, Էլի է դարձել այդ հրաշքներին: 

Օղակ հյուսելով լեռներ վիթխարի, 

Արարման փառքը դեռ իրենց վրա, Ամուր պահում են մեջ բազուկների 

Մի փոքրիկ ադամանդ-քաղաք: 

Ահեղ Գեղամն է՝ թոռը հզոր Հայկի 

Հիմնադրել զուլալ ջրերի ափին, 

Ամենուրեք լեփ-լեցուն ցորեն ու ոսկի, 

Ոսկեշենը՝ սրտում արեւ-արփին: 

Կուսական, անապական ու վայրի 

Տե՛ս, խոյանքներ են լեռները ձևում, 

Իսկ բազմությունը մռայլ ամպերի 

Մերթ կիտվում են, մերթ էլ՝ ցրվում: 

Այստեղ երկինքը ավելի մոտ է,

Շուրթերդ օրհնվում են նրան երգելիս, 

Ամեն երգ հոգու մի անգին աղոթք է 

Ուղղված քեզ՝ իմ սեր-Վարդենիս:

***

Գիշերում եմ կարոտներում, 

Անկումներով հայնեական, 

Կծկվում եմ ու կռնչում 

Զառանցանքով նէական: 

Մութն է ճոճվում դեմքիս 

Իր ժպիտով քմահաճ,

 Կամաց մարում է հոգիս՝ 

Մահճակալին իմ գամված: 

Դեմս են ելնում երկու աչքեր 

Մղձավանջից այլանդակ 

Խոլ գազանի պես գիշակեր 

Իրենց ոճրին անգիտակ: 

Գիշերում եմ ցնորքներում 

Ապրումներով նէական, 

Ով կիմանա ցավս անքուն, 

Զառանցանքս հայնեական: