Չէինք էլ պատկերացնում, որ աշխարհում կարող են լինել քաղաքներ, որտեղ չկան ավերված շենքեր, հացի հերթեր, քանդված մայթեր ու փողոցներ. «Փաստ»
Հասարակություն«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Իմ պատմությունն իմ հարյուրավոր հասակակիցների, դպրոցական ընկերների ու համաքաղաքացիների մանկության նման է, որոնք ծնվել ու ապրել են 90-ականներին՝ աղետի գոտու որևէ քաղաքում կամ գյուղում:
Ծնվել եմ Սպիտակում՝ երկրաշարժից մի քանի տարի անց, սովորական հայկական ընտանիքում. հայրս մսավաճառ էր, մայրս՝ տնային տնտեսուհի։
Կրտսեր եղբայր էլ ունեմ: Առօրյա հոգսեր շատ կային, թեև մայրս ամեն կերպ ջանում էր, որ չզգանք դրանք: Մութ ու ցուրտ 90-ականներին, հիշում եմ՝ ինչպես էր կրտսեր եղբայրս մոմի լույսի տակ ժամերով շախմատ, ես՝ դաս պարապում։
Մեր հարևանի ավերակ դարձած տունն եմ հիշում, որտեղ կռիվ-կռիվ խաղալիս մի անգամ ընկա ու վնասեցի դեմքս:
6 տարեկանում մորս ձեռքը բռնած դպրոց գնացի: Սպիտակի թիվ 1 դպրոցն այն ժամանակ կիսաքանդ էր, խարխուլ պատերով, անմխիթար դասասենյակներով։
Չէինք էլ պատկերացնում, որ աշխարհում կարող են լինել քաղաքներ, որտեղ չկան ավերված շենքեր, հացի հերթեր, քանդված մայթեր ու փողոցներ:
Ծնված օրվանից դա էինք տեսել:
Հիշում եմ՝ 2000 կամ 2001 թվականն էր, իմացանք, որ լրիվ նոր կառուցված դպրոց կունենանք, մեծ ու լուսավոր դասարաններով, դահլիճով, գեղեցիկ միջանցքներով: Մեր ուրախությանը չափ ու սահման չկար:
Տեղափոխվեցինք նոր դպրոց, տարիների հետ երկրորդ մասնաշենքը կառուցվեց:
Արդեն 9-10 տարեկան կլինեի, երբ առաջին անգամ տեսա, որ իմ քաղաքում ինչ-որ բան է կառուցվում: Բոլոր պատանիների պես մենք էլ էինք ֆուտբոլ շատ սիրում, փողոցում օրը սկսվում ու վերջանում էր ֆուտբոլով:
Պատկերացրեք մեր ուրախությունը, երբ մեր դպրոցի բակում սկսեցին ֆուտբոլի դաշտ կառուցել: Տեսանք իսկական դարպասաձող, ցանց... Ժամանակի հետ տեսնում էինք՝ ինչպես է ոտքի կանգնում մեր ավերված քաղաքը:
Հետո կառուցվեց երկրորդ միջնակարգ դպրոցը, 6-րդը, 7-րդը: Հորս հետ հաճախ էի մեկնում Գյումրի:
Հիշում եմ՝ այդ 45 կիլոմետրն ավտոբուսն անցնում էր 2 ժամում։ Կառուցվեց նաև ճանապարհը: Մեր ավտոբուսն ավելի արագ էր ընթանում։
Քաղաքս նոր տեսք էր ստանում. անթիվ շենքեր, մշակույթի տուն, խաղահրապարակներ կառուցվեցին։ Նաև զբոսայգի, որտեղ հիմա էլ հաճախ ենք լինում տոն օրերին:
Հիշում եմ՝ ինչպես էին բարեկամներս մեկը մյուսի հետևից հավաքում իրենց խարխուլ տների կահ-կարասին ու տեղափոխվում անվճար ստացած նոր բնակարաններ:
Իմ քաղաքում նաև հզո՛ր, մե՛ծ, հսկա գմբեթով եկեղեցի կառուցվեց, որի նմանը երբեք չէի տեսել: Քաղաքն սկսեց ապրել, համերգներ, փառատոններ, տոնակատարություններ՝ ինչքան ասես: Արդեն բարձր դասարաններում գիտեինք, որ մեր քաղաքապետը Սուրեն Ավետիսյանն է, որը, ցավոք, ավտովթարի զոհ դարձավ:
Հիշում եմ մեր քաղաքացիների ուրախությունը, երբ նախընտրական քարոզարշավի շրջանակներում Սպիտակ եկավ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը:
Իրար հերթ չէին տալիս շնորհակալական ու ջերմ խոսքեր ասելու համար:
Մինչև հիմա էլ սպիտակցիներն ասում են՝ մեր քաղաքը կառուցվեց քոչարյանական ժամանակներում: 2009-ին ընդունվեցի բուհ ու հրաժեշտ տվեցի հայրենի քաղաքիս՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ վերադառնալու եմ:
Այսօր ամեն անգամ քաղաքում շրջելիս փլատակների մասին ավելի քիչ եմ հիշում: Չեմ մոռանում՝ ինչպես վերականգնվեց Սպիտակը։ Ուրանալ՝ նույնը կլիներ, որ մանկությունս ուրանայի:
ՍԵՐԳԵՅ ՅԱՐՄԱԼՈՅԱՆ Տնտեսագետ, ք. Սպիտակ