Հայաստանը թեւակոխել է այնպիսի ժամանակներ, երբ ծեծի են ենթարկվում ո՛չ միայն քաղական գործիչները` սեփական հայացքները բարձր արտահայտելու համար, այլ նաեւ ազատամարտիկները, ովքեր կյանքի գնով պահել ու պահպանել են հայրենիքը ներկայիս օլիգարխների եւ նրանց սանձարձակ զավակների համար:
Ազատամարտիկներին ծեծի ենթարկելու եւ դրա պատճառահետեւանքային կապի մասին, Orer.am-ը զրուցեց ԱԺ ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր, «Երդվյալ ազատամարտիկների միության» հիմնադիր Ռուբեն Գեւորգյանի հետ.
-Պարոն Գեւորգյան, ի՞նչ եք կարծում, կբացահայտվի արդյոք օրերս ազատամարտիկների հետ տեղի ունեցած գործը:
-Իշխանությունները, իրավապահ մարմիններն արդեն զբաղում են այդ գործի բացահայտմամաբ, իսկ եթե չեն բացահայտի, ապա մնացածն արդեն հետագան ցույց կտա:
-Ըստ Ձեզ, ո՞ր ուժերն են կագնած այս ամենի ետեւում:
-Չեմ կարող ասել, ես իմ ելույթում ամեն ինչ կասեմ:
-Հնարավո՞ր է, որ ազատամարտիկներն այս դեպքերից հետո միավորվեն եւ մեկ դաշինքով հանդես գան:
-Անկախ նրանից, թե ազատամարտիկներն ինչ տարբեր կառույցներում են գտնվում, այնուամենայնիվ նրանք հոգեպես միասին են: Եթե ես ներկայացնում եմ «Երդվյալ ազատամարտիկների միությունը», իսկ մյուսներն այլ միություն, ըստ ձեզ դա ի՞նչ է նշանակում, այդ բոլոր մարդիկ արյան նույն զարկերակով սնվող, ազատագրական պայքարին նետված նույն կենդանի մարմիններն են, նրանք բոլորն էլ միասին են, անկախ անուններից:
-Չե՞ք կարծում, որ ծեծի մեջ քաղաքական նրբերանգ է նկատվում, միգուցե ընդդիմադիր կեցվածքի եւ քննադատության համա՞ր են ոտնձգություններն իրականացվել:
-Ազատամարտիկները երբեք դիմադիր կեցվածք չեն կարող ունենալ, քանի որ նրանք մեր պետության համար կռված մարտիկներ են: Բոլորն էլ պետականամեդ տղերք են, նրանք մեր երկրի ճակատագրի համար իրենց խոսքն ու ասելիքն ունեն, քանի որ, եթե երկրի տերը ժողովուրդն է, ապա ճակատագրի տերը մեր կռված ախպերներն են, կռված տղերքը, ազատամարտիկները, ովքեր արյուն են թափել երկրի համար, որոնց արյամբ է ընդգծված հայրենիքի սահմանը:
- ԵԿՄ-«Երդվյալ ազատամարտիկների միություն» հակամարտությունը կարելի՞ է ավարտված համարել:
- ԵԿՄ-ի հետ մենք հակամարտության մեջ չենք: Դա լրագրողներն են ասում, որ մենք հակամարտում ենք: Պարզապես կարող եմ նշել, որ կան տղաներ, որոնք համախմբվել են իրենց տեսակի շուրջ եւ ստեղծվել են «Երդվյալ ազատամարտիկների միությունը», իսկ «Երկրապահն» էլ մնացել է նույն երկրապահը, պարզապես ներկայումս անվանումն է մի փոքր փոփոխվել ու դարձել է «Եռասերունդ երկրապահների միություն», այդ միության մեջ ընդգրկված են մանուկները, պատանիները, երիտասարդները, որոշ լրատվականներից տեղեկացա, որ նրանց շարքերը համալրվում են նաեւ ծերերով, մեծահասակներով:
Այսինքն այդտեղ ընդգրկված է հանրապետության ողջ էլիտան, իսկ «Երդվյալների» մեջ ընդգրկված են միայն առաջին գծում կռված տղաները: Մեր տղաների թիվն այսօր հասնում է հինգ հազարի:
- Ի՞նչ նկատի ունեք էլիտա ասելով:
-Էլիտա ասելով նկատի ունեմ մեր ժողովրդի տարբեր շերտերի ներկայացուցիչներին: Դեռ սպարապետի ժամանակներից ես եղել եմ ԵԿՄ անդամ, ավելին եղել եմ ԵԿՄ-ի հիմնադիրներից մեկը եւ այսօրվա դրությամբ ես չեմ պատրաստվում «Երկրապահին» քարկոծել, քանի որ «Երկրապահն» էլ իր խնդիրներն ու ծրագրերն ունի, որը պետք է ներկայացվի երիտասարդներին: Ի՞նչ խնդիր, թող հայրենասիրական գաղափարները լայնածավալ լինեն մեր երկրում եւ հասարակության մեջ: Մեր կառույցն այլ խնդիրներ է դրել իր առջեւ. մեզ մոտ կռված տղերքն են իրենց առաջ խնդիրներ դնում, և ես չեմ ժխտում, որ ԵԿՄ-ում էլ կան կռված տղերք` թվով մոտ 300: Տղերքը սակավաթիվ են, բայց իրենց բուռն նվիրականությունն ու հայրենասիրությունը ցուցաբերել են ազատամարտի ժամանակ, եղել են նրանց մեջ նաեւ հրամանատարներ, նրանք բոլորն էլ իմ մարտընկերներն են:
-Ադրբեջանական մամուլը վերջին շրջանում շահարկում է այն փաստը, որ Հայաստանում ազատամարտիկները թեւերի են բաժանված, եւ որ մեր երկրում առաջ է եկել ազգային անվտանգության հարց, ի՞նչ կասեք այս մասին:
-Դա մեր ներքին խոհանոցային հարցն է: Ես իհարկե, ներողություն եմ խնդրում, որ մամուլին նման պատասխան եմ տալու, բայց նրանց էգ, պուտանա տեսակին ոչ մի կերպ չեմ ցանկանում արձագանքել: Նրանք կարող են սահմանի վրա գործել դիպուկահարներով, նրանք կարող են կացնահարել քնած հայ երիտասարդի, այդ իսկ պատճառով նրանց մասին չեմ էլ ցանկանում անգամ մեկ բառ արտահայտել: Ազգային անվտանգության հարց չկա, ես սա ասում եմ իմ ժողովրդի հանգստության համար: Ազատամարտիկները մարդկության այն տեսակն են կազմում, որ երբ գալիս է երկրի անվտանգության խնդիրը, մենք ինքնըստինքյան համախմբվում ու դառնում ենք մեկ բռունցք, իսկ դրանք անցողիկ խնդիրներ են:
-Ծեծված ազատամարտիկների հետ հանդիպե՞լ եք, չնայած որ նրանք Ձեր ճամբարից չեն:
-Ես իրանց ցավը տանեմ, ես նրանց հետ խոսել էլ եմ, մենք իրար տեսել էլ ենք: Ես այս ցավը կիսում եմ, այս ամենը կանցնի կգնա, նրանք իմ մարտական ախպերներն են եւ ես ցավում եմ: Ես այդ օրը Եռաբլուրում չեմ եղել, քանի որ երկրում չէի, բայց ես հոգեպես նրանց հետ եմ եղել: Քանի դեռ ապրում ենք, ապա մարտընկերներ ենք ու իրար կողքի ենք:
Սոսե Չանդոյան