«Ծեծի են ենթարկվել Գևորգ Չաուշն ու Դժոխք Հրայրը»
Մի պահ պատկերացնենք, որ ժամանակի մամուլը այսպիսի վերտառությամբ հոդված է տպագրել՝ «Ծեծի են ենթարկվել Գևորգ Չաուշն ու Դժոխք Հրայրը»։ Ինչպիսի՞ արձագանք կլիներ ժամանակի հասարակության կողմից: Նախ պետք է որ այդ փաստը անհավատալի թվար նրանց՝ հաշվի առնելով հարգանքն ու սերը հանդեպ երկրի զինվորին ու հրամանատարին: Եթե ասվեր սպանվել, կամ գնդակահարվել են, դա ավելի հավատ ներշնչող կլիներ քան ծեծի մասին լուրը: Ամեն դեպքում եկեք մի պահ պատկերացնենք...
Չեմ կարծում, թե բողոքի քայլարշավ կամ միտինգ կլիներ, պարզապես մի քանի ժամ անց ծեծողների տներից ծուխ ու ճենճահոտ կգար... ավեյի օրինակը հիշում եք վստահ եմ... Ժամանակները փոխվել են, և դրա հետ միասին վերացել է հարգանքը, սերը խոնարումը՝ հանդեպ երկիր պահողին: Ուժ և առողջություն մեր հերոս հրամանատարներին, բայց ինչո՞ւ չեն սպանում, ( չկա մարդ, չկա պրոբլեմ) որովհետև ֆիզիկապես ոչնչացնելով՝ մեկ անգամ ևս փառքի լուսապսակը կդրվի նրանց գլխին և մենք՝ որպես հասարակություն, քնից կարթնանանք, չէ՞ որ մեզ կենդանի հերոսներն այսօր քիչ են հետաքրքրում, չէ՞ որ նրանք մահից հետո են սրբանում: Հիշում եք չէ՞ երգի բառերը` «Արաբոյի շիրմով երդվենք պիտ ազատենք Հայաստան»... Սա՞ է շնորհակալությունը, սա՞ է գնահատանքը: Ես կոչ չեմ անում մահվան կամ ավերի, բայց այս համատարած լռությունն ու համակերպվածությունը, դուք ասեք, անբարոյականություն չէ՞...
Պետք է հետևություններ անել... Ինչո՞ւ ոմանք (ոչ հեռու անցյալում) ԱԶԱՏԱՄԱՐՏԻԿՆԵՐԻՆ ներքաշեցին քաղաքական խաղերի մեջ... Մի՞թե ամեն բան չարվեց այսօր նրանց՝ ԱԶԱՏԱՄԱՐՏԻԿՆԵՐԻՆ, որպես քաղաքական խաղացողների դիտելու համար... Եվ մի՞թե սա վերջը չէ, Վե՛րջն է... Ես հիշում եմ, երբ դպրոցում դասի ժամանակ կարդացինք՝ ինչպես սպանվեց Սերոբ Աղբյուրը և ինչպես վրեժխնդիր եղան դավաճաններից, լցվեցինք ցավով և հպարտությամբ։ Երբ տղաս իր դպրոցում կարդա ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆՈՒՄ ծեծի ենթարկվեցին երկու փառահեղ հրամանատար, և ԱԺ-ն դատապարտող հայտարարություն ընդունեց, ինչո՞վ պիտի լցվի նրա սիրտը՝ ամոթով և անհուսությամբ...
Դավիթ Ասատրյանի ֆեյսբուքյան գրառումը